Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 2 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/453

— Դուք կարծո՞ւմ եք։ Շատ բարի: Թող ձեր ասածը լինի։ Այժմ ես հանգիստ կթողնեմ ձեզ։ Բարի գիշեր։ Ես կատարեցի իմ պարտքը։

Եվ Վահանը, լայն ու հաստատուն քայլերով դուրս գնաց։ Մի-երկու րոպեից հետո Բադամյանը լսեց նրա ձայնը ներքևից, փողոցից.

— Խաչի, փողերը հավաքես, հա՛, մոռանաս ոչ։

— Էսա հվաքելու եմ, աղա,— լսվեց ծառայի ձայնը։

Կառքը շարժվեց և անիվներն ահագին դղրդյուն բարձրացրին քարած փողոցում գիշերային անդորրության մեջ։

Ծառան ներս պրծավ, բայց նույն րոպեին էլ քարացավ, դեմ առ դեմ հանդիպելով տիրոջ վառված աչքերին։

— Դո՛ւրս կորիր,— հրամայեց Բադամյանը։

Ծառան տեղից անգամ չշարժվեց. ապուշ էր կտրել։

Բադամյանը բռնեց նրա ուսերից, շուռ տվեց և ձեռքերի ամբողջ թափով դուրս շպրտեց նրան նախասենյակ։

— Եթե դու կհամարձակվես այս փողերից մի կոպեկ անգամ վերցնել, գլուխդ կջախջախեմ,— ասաց նա։— Էգուց հավաքիր և տար իրեն տուր. տեղը կասեմ։ Ես քեզ ուրիշ փող կբախշեմ,— ավելացրեց նա ավելի հանգիստ ձայնով և դուռը փակեց։

12

Նա մոտեցավ լուսամուտին և նայեց վերև։ Երկինքը մութն էր. ոչ մի աստղ չէր երևում։ Օդն առաջվա պես ծանր էր ու հեղձուցիչ։ Փողոցը լուռ էր։ Հեռվից բավական որոշակի լսվեցին քաղաքային տան ժամացույցի հատու զարկերը։ Բադամյանը սկսեց համարել մեքենայաբար։ Ժամը տասնմեկն էր։

Մի թեթև շրշյուն գրավեց նրա ուշադրությունը, և նա շուռ եկավ ակամա։ Հարևան սենյակի դուռը բացվեց, և ներս մտավ մի կին ասուեգործ մի սև շալ գլխին, որի մեջ երևում էին աչքերն ու քիթը միայն։ Կինը մտավ կամաց և շալը վերցրեց գլխից։ Բադամյանը հանկարծ ետ ընկավ և ձեռքերով ամուր բռնեց լուսամուտի տախտակը։ Նրա առջև կանգնած էր Մանեն բարձրահասակ ու նիհար։