Փողոցային լապտերներն էին միայն, որ ցից-ցից կանգնած էին աջ ու ձախ մեկուսի և որբացած։ Փողոցի անկյան մանրավաճառը շտապով փակում էր խանութը։ Հարևան փողոցից գռգռալով դուրս եկավ գլուխը ծածկած մի կառք և մտավ մյուս փողոցը։ Բադամյանը կանչեց, բայց կառապանը կամ չլսեց, կամ չլսելուն տվեց, կամ թե ուրիշ մարդ էր տանում: Նրանց կողքով արագաքայլ անցավ մի մարդ անձրևակալի տակ պատսպարված։ Մի ուրիշ մարդ կանգնած էր տներից մեկի բակը դռան առաջ և ուժգին զարկում էր երկաթի մուրճը. մուրճի հարվածները զորեղ արձագանք էին տալիս ներսը` բակում և դուրսը` փողոցում։
Իրենց փողոցի անկյանը Մանեն կանգ առավ։
— Շնորհակալ եմ, ետ դարձեք. այժմս ես մենակ կգնամ,— ասաց նա արագ, շնչասպառ և ուզում էր հեռանալ, բայց Բադամյանը բռնեց նրա ձեռքից և պահեց։
— Սպասեցեք։ Մի խոսք... թերևս վերջինը,— կանչեց նա հուսահատական աղերսանքով։— Եթե մեռելները գալիս լինին այն միջոցին, երբ նրանց գերեզման են գնում, ինձ թվում է, թե նրանք պիտի զգան ճիշտ նույնը, ինչ որ ես եմ զգում այս րոպեին, երբ դուք հեռանում եք։ Եվ ես մեռելի պես անտրտունջ հնազանդվում եմ վիճակիս։ Բայց ինչ որ մտածելու լինիք իմ մասին, Մանե, աղաչում եմ ջնջեցեք այս մի օրը, այս մի հատիկ օրը ձեր հիշողությունից, և ես...
Մի նոր ահագնադղորդ որոտ խլացրեց Բադամյանի վերջին խոսքերը։ Մանեն ձեռքը խլեց նրա ձեռքի միջից և շարունակեց վազել իրենց տան փողոցն ի վեր։
Բադամյանը տեղնուտեղն արձանացավ և դիտում էր նրա ետևից։ Գիշերային խավարի մեջ Մանեի մութ ստվերը տեսավ միայն մի-երկու անգամ երկնքի վայրկենական փայլատակումների ժամանակ։ Այնուհետև, այդ ստվերը հալվեց, ձուլվեց խուլ խավարի հետ։ Այլևս ոչինչ չէր երևում։ Երևում էր միայն փողոցի ծայրում վառված լապտերի պղտոր, թախծալի լույսը, որի մեջ կատաղի անձրևը միալար թեք գծեր էր թափում ներքև շեշտակի։