ներքևից, դրսի՞ց, թե ներսից, ինչպե՞ս չի հոգնում և ի՞նչ է ուզում ասել այդ փոքրիկ, աներևույթ միջատը գիշերվա անդորրությունն այդքան աղմկելով։
Բայց ահա կնոջ ուրվականը նորից եկավ կանգնեց նրա առաջ իր մեռելատիպ դեմքով։ Այդ ուրվականը ինչ-որ բան ասաց— շատ խորհրդավոր և շատ զարմանալի մի բան— և անցավ չքացավ ննջարանի դռան հետևը...
Պատշգամբի կողքին երկրորդ թե երրորդ բաց պատուհանից նորից լսվեց Վահանի հազի ձայնը։ «Մի՞թե այստեղ է մնացել», նորից մտածեց Սանթրոսյանը և ականջը լարեց դեպի այդ պատուհանը։ Հազի ձայնը կրկնվեց։ Սանթրոսյանը կամաց ներս գնաց, մթության մեջ խարխափելով անցավ հյուրասենյակով, շոշափելով գտավ ճաշասենյակի դուռը, զգուշորեն բաց արեց և կանգ առավ շեմքում։ Ճաշասենյակում ևս ճրագ չկար վառված։
Նույն րոպեին ինչ-որ ճռճռաց, և լսվեց բոբիկ ոտների մի դրմփոց հատակի վրա։
— Ո՞վ է,— կանչեց Վահանը իր բամբ ձայնով։
— Դուք քնած չե՞ք,— կամաց հարցրեց Սանթրոսյանը։
— Փեսա՞։
— Ես եմ։
— Չէ, քնած չեմ։
— Կարո՞ղ եմ ձեզ մի փոքր անհանգստացնել։
— Կարող եք։
Սանթրոսյանը ներս մտավ և նույն զգուշությամբ դուռը փակեց իր հետևից։
Սենյակում այնքան մութն էր, որ կատարելապես ոչինչ չէր երևում. երևում էր միայն պատուհաններից մեկը, որի փեղկերը բաց էին, և այդ պատուհանից դուրս— դիմացի տան պատը, որ լուսավորված էր փողոցի լապտերի աղոտ լույսով։ Նա կամաց առաջ անցավ՝ ձեռքերը տարածած իր
