Խանբեգյանը վառված աչքերով։— Մի մեռելի պատճառով ամբողջ օրը գործարանը կանգնեցնել...
— Դե իմ ասելս էլ ի՞նչ էր,— վրա բերեց կառավարիչը։
— Ո՞վ է նրանց գլխավորը, կանչեցեք գա այստեղ,— հրամայեց Խանբեգյանը:
Կառավարիչը շտապով դուրս գնաց, ուր նորից բարձրացել էին խառնաշփոթ ձայները։
Խանբեգյանը նստեց կառավարչի գրասեղանի մոտ և նոր միայն, ձեռքը հազիվ մոտեցնելով գլխարկին, բարևեց գրասենյակի ծառայողներին, որոնք, գործերը թողած, հարգական-սպասողական դրության մեջ, սուս ու փուս նայում էին նրան։
Կառավարիչը վերադարձավ չուխավոր, կապույտ արխալուղի վրա կաշու գոտիկ կապած մոտ երեսուն տարեկան մի բանվորի հետ, որը մտնելուն պես գդակը վերցրեց և կանգ առավ դռան մոտ։ Նրա դեղնավուն դեմքի վրա այտերը կարծես մատներով հուպ էին տվել դեպի ներս․ անսովոր առատամազ բեղերը ծածկել էին ամբողջ բերանը և թևերը կախել այս ու այն կողմը։ Աչքերի մեջ ինչ-որ խորամանկ ժպիտ էր խաղում:
Խանբեգյանը նայեց նրան ոտից գլուխ։ «Տիպիկ կինտո»,— անցավ նրա մտքով։
— Անունդ ի՞նչ է,— հարցրեց։
— Բախշո Նախշունով։
— Էդ դո՞ւ ես նրանց խելքից հանել։
Բանվորը զարմացած նայեց Խանբեգյանին.
— Ո՞նց թե խելքից հանել, խազեին: Երեխեք ե՞ն։ Մենք ամենքս մեկ ենք։
— Լավ։ Չի լինի՞, որ չգնաք։
Բանվորը ժպտաց.
— Ո՞նց կըլի, խազեին ջան, համքարութին ա։
— Բայց գործը թողնել չի լինի, չէ՞։
— Դե ի՞նչ անենք, խազեին ջան, էս մի օրն ա, է՛լի ամեն օր խո մեռել չի պատահում։ Պտի յոլա տանենք։ Էն խեղճն սկի կուբոն (դագաղը) վե քաշող էլ չունի։
— Շատ լավ։ Չի լինի՞, որ ամենքդ չգնաք, այլ մի քանի մարդ ղրկեք ձեզանից։
