Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/167

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Շահյանը զարմացավ: Այդ հայտնությունը բոլորովին անակնկալ էր նրա համար։

— Հապա՛, իմ Սուրենին։

— Ճի՞շտ:

— Բաս ի՞նչ ունիմ հիմա այստեղ։ Չէ՞ որ երախտապարտ եմ, անչափ երախտապարտ եմ պարոնին, որի հետ այդ ցավալի դեպքն է ինձ առիթ տվել ծանոթանալու։ Պարոն Բազենյան, դարձյալ և բյուր անգամ շնորհակալ եմ ձեզնից, և չեք կարող երևակայել, թե ինչքա՛ն ցավում եմ, որ ա՛յդ գնով եք որդուս կյանքը փրկել։ Որ իմանաք ինչ կպատահեր մերոնց, եթե... ո՛չ, ես սարսափում եմ անգամ այդ մասին մտածելուց։ Շնորհակալ եմ, անչափ շնորհակալ եմ։

Եվ Մարությանն ամուր-ամուր սեղմեց Բազենյանի ձախ ձեռքը։

Բազենյանը ժպտաց և ասաց, որ չարժե շնորհակալ լինել, որովհետև յուրաքանչյուր մարդու բարոյական պարտականությունն է վտանգ եղած դեպքերում օգնության հասնել ուրիշներին, մանավանդ անզոր երեխաներին։ Հետո խնդրեց, որ նստի, և հարցրեց, թե երեխան իսկապե՞ս բոլորովին անվտանգ է մնացել։

— Մի մազի չափ անգամ չի վնասվել,— ասաց Մարությանը։— Այդ կատարյալ հրաշք է։ Աղջիկս միայն փոքր-ինչ վախեցել է, բայց այդ դատարկ բան է։ Հիմա գիտե՞ք ինչու եմ եկել, պարոն Բազենյան։ Եկել եմ, որ նախ տեղեկանամ ձեր թանկագին առողջության մասին և հետո՝ խնդրեմ, որ շնորհ բերեք մեր տուն։ Մերոնք այնպե՜ս ցանկանում են ծանոթանալ ձեզ հետ...

— Ամենայն ուրախությամբ կգամ, իհարկե, երբ առողջանամ։

— Մի՞թե հիմա առողջ չեք։

— Առողջ եմ, իհարկե, բայց բժիշկն արգելել է, որ սենյակից դուրս չգամ. ձեռքս կմրսեցնեմ։ Բացի դրանից, չեմ կարողանում առայժմս շորս հագնել։ Եվ դրա համար է, որ պառկած եմ։

— Հա՛, երբ որ այդպես է, իհարկե, լավ է, որ զգույշ մնաք։ Բայց որ վտանգն անցնի բոլորովին, խո կգա՞ք։

— Շատ եմ ուզում և կաշխատեմ։