Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/168

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Չէ, ի սեր աստծո։ Կիսաբերան խոսքեր չեմ սիրում։ Վճռական պատասխան տվեք՝ կգա՞ք, թե ոչ։ Թե չէ, միևնույն է, ձեզ հանգիստ չեմ թողնիլ:

— Կգամ։ Անպատճառ կգամ,— ասաց Բազենյանը ժպտալով։

— Այդպես։ Ա՛յ, պարոն Շահյանը գիտե մեր տունը. միասին վեր կկենաք կգաք։ Հա՛, պարոն Շահյան. դուք շարունակում եք մեզնից շատ հեռու ման գալ: Լավ չեք անում։ Է՛հ, ի՞նչ անենք, աստծո կամքն էր, որ ձեր ողորմածիկ հայրը վախճանվեց, բայց խո չի՞ կարելի այդքան երկար սուգ պահել:

— Չէ, ի՞նչ սուգի բան կա,— ասաց Շահյանը փոքր-ինչ շփոթվելով և ուզեց արդարացնել իրեն, բայց չիմացավ ինչ ասի։

— Դե, երբ որ սուգի բան չկա, եկեք, էլի, առաջվա պես։ Երիտասարդ եք, պետք է գնաք, գաք, խոսեք։ Տանը նստելով բան չի դառնալ: Մինասյանից նամակ ունի՞ք։

— Մինասյանի՞ց։ Չէ։ Առհասարակ մեր միջև նամակագրություն չկա։ Վերջերս միայն ցավակցական մի նամակ էր գրել հորս մահվան առթիվ։ Իսկ դուք նամակ ստանո՞ւմ եք ձեր օրիորդից։

— Աշխենի՞ց։ Ինչպե՜ս չէ, համարյա ամեն շաբաթ։ Թեև ինքը, իհարկե, համեստությունից աշխատում է իր գործունեությունն իր համար աննպաստ գույներով նկարագրել, բայց ես համոզված եմ, որ նա արդեն ամբողջ գյուղի սիրելին է դարձել: Օ՜, ես գիտեմ ի՛նչ աղջիկ է։ Նա...

Մարությանը ձեռքով մի բազմախորհուրդ նշան արավ և թեթև հառաչեց։

— Մի բան միայն ինձ անհանգստացնում է. աղջիկս շատ է դարդ անում նրա համար։ Բայց վնաս չունի, կսովորի։ Եղբոր համար էլ սկզբում շատ էր դարդ անում, բայց հետո սովորեց։ Այդպես ուրեմն, պարոն Բազենյան, դուք խոստանում եք, որ պետք է գաք մեր տուն։

— Խոստանում եմ։

— Ե՞րբ կգաք։

— Հենց առաջին օրը, երբ հնարավորություն ունենամ սենյակից դուրս գալու։