Ահա ներկայացնում եմ քեզ մեր Սուրենի ազատչին, որին այնքան ցանկանում էիր տեսնել։ Իմ կինս է,— դարձավ նա Բազենյանին։
Բազենյանն այդ աղմկալի ընդունելությունից չգիտեր ինչ աներ և շարունակ ժպտում էր ինքնավստահ համտեսությամբ։
— Ներեցեք, տիկին, ես ստիպված եմ ձեզ իմ ձախ ձեռքը տալ,— ասաց նա, թեթև խոնարհվելով։
— Ա՜խ, ձեր ա՞ջ ձեռքն է վնասվել,— մեղմորեն և ցավագին բացականչեց Թեկլեն։— Ինչքա՛ն ցավում եմ, ինչքա՛ն ցավում եմ։
— Բան չկա,— նկատեց Մարությանը,— շուտով բախտ կունենանք աջ ձեռքը սեղմելու։ Ա՜, արի՛ այստեղ, չարաճճի,— հանկարծ կանչեց նա և վազեց դեպի Սուրենը, որ կանգնել էր դռան շեմքում և երեխայական մտառու հետաքրքրությամբ նայում էր հյուրերին։ Հայրը բռնեց երեխայի ձեռքից և առաջ բերեց։— Տես ով է եկել։ Ճանաչո՞ւմ ես այս պարոնին։
Երեխան լուրջ հայացքով և փոքր-ինչ քաշվելով դիտում էր Բազենյանի ժպտող դեմքը։
— Չե՞ս ճանաչում։ Սա ա՛յն պարոնն է, չարաճճի, որ քեզ ազատեց կառքի տակ ընկնելուց։ Դե, շնորհակալություն հայտնիր։
Սուրենն այս անգամ նայեց Բազենյանին հոնքերի տակից, ժպտաց մանկական ամոթխածությամբ և սիրուն աչքերը վայր թողեց։
— Սնոլակալ եմ,— շշնջաց նա, հագուստի փեշը մատի վրա փաթաթելով։
— Է՜, լավ ասա, է՛։ Ասա, շատ շնորհակալ եմ, պարոն, որ ինձ ազատեցիք։
— Սատ սնոլակալ եմ, պալոն, ոլ ինձ ազատեցիք,— կրկնեց Սուրենը։
— Այ այդպես, ապրիս,— բացականչեց Մարությանը և կամաց կմշտեց որդու թուշը։
— Ես քեզ ազատեցի, որովհետև այդքան խելոք տղա ես,— շոյեց երեխային Բազենյանը։— Եկ ինձ մոտ. մենք այսուհետև բարեկամներ ենք։ Իմ անունն էլ Սուրեն է։