Ամենքը նստեցին։ Բազենյանը երեխային առավ իր ծնկների մեջ և սկսեց ձախ ձեռքով փաղաքշել նրա բուկը։
— Շուտով աղջիկս էլ բախտ կունենա ծանոթանալու ձեզ հետ,— ասաց Մարությանը։
— Հա՛, ինչպե՞ս է օրիորդը,— վրա բերեց Բազենյանը։— Վախն անցե՞լ է։
— Է՛հ, դատարկ բան է, ի՛նչ վախ։
— Չէ, այդպես մի ասիր,— նկատեց կինն ամուսնուն։— Նա բավական վախեցել է. չե՞ս նկատում ինչպես ամեն մի հասարակ բանից հանկարծ ցնցվում է։
— Բան չկա. վախը չափել կտանք` կանցնի,— ասաց ամուսինը ծիծաղելով։— Տե՛ս ինչ աղմուկ է սարքել այնտեղ։
Մարությանն այդ նկատողությունն արեց այդ րոպեին հանկարծ բռնկած ուրախ քրքջոցի ձայների վրա, որոնք լսվեցին հեռավոր սենյակներից։ Այնուհետև քրքջոցից և խառնաշփոթ խոսակցության հետ նախասենյակում լսվեցին ոտների ձայներ։
Բազենյանն ու Շահյանը հետաքրքրությամբ ականջ դրին, մինչև որ ձայները, հետզհետե խլանալով, լռեցին։
— Գնացին,— ասաց Մարությանը։— Այս գիշեր շուտ է վերջացրել դասախոսությունները։ Գիտե՞ք ինչ կա, պարոն Բազենյան։ Այդ աղջիկս է։ Այդպես շաբաթը մի երկու անգամ հավաքում է ընկերուհիներին և հայերեն խոսել-կարդալ է սովորեցնում։ Պետք է իմանաք, որ այդ ընկերուհիները բոլորն էլ հայ են, բայց ամեն լեզու գիտեն, բացի հայերենից։ Գիտեք, էլի՛, մեր այսպես կոչված բարձր դասակարգի աղջիկներն ինչ կլինին...
Դուռն ուժգնորեն բացվեց, և աղմկալի քայլերով ներս մտավ Եվան։ Իրանին պինդ սեղմված մոխրագույն շրջազգեստը, որի ծանր փեշերը հազիվ էին ծածկում ոտների ծայրերը, շատ շնորհալի կերպարանք էր տալիս նրա համարձակ հասակին։ Նա մի քանի քայլ առաջ շտապեց իր փութկոտ քայլերով, բայց հանկարծ կանգ առավ և զարմացած նայեց Բազենյանին։
Շահյանի սիրտը սաստիկ թրթռաց և հանկարծ, կարծես, դադարեց այլևս բաբախելուց։