Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/183

— Խնդրում եմ, պարոն Բազենյան, բոլորովին ապահով եղեք. ես այնքան բծախնդիր չեմ։ Օր. Սահակյանը կատակ է անում։

Օր. Սահակյանը կոմիկական ապշությամբ նայեց նախ Եվայի լուրջ դեմքին, հետո՝ Մարությանին և նրա կնոջը։

— Դե արի ու սրապեսների պատիվը պաշտպանիր,— ասաց նա։— Շատ լավ։ Երբ որ ես կատակ եմ անում, այժմ լուրջ կերպով կխոսեմ, մանավանդ որ պարոն Բազենյանն ասում է, թե խոսակցությունը բոլորովին լուրջ բանի մասին է։ Շատ բարի, պարոն Բազենյան։ Երբ որ դուք կարծում եք, թե լուրջ բաների մասին խոսելիս շատ էլ բծախնդիր չպետք է լինինք քաղաքավարական կանոնները պահպանելու համար, ուստի ես էլ ծալում մի կողմ եմ դնում քաղաքավարական կանոնները և ասում եմ. եթե, ձեր ասելով, հայ աղջիկներն անգույն, չնչին, դատարկ արարածներ են ընդհանրապես, երիտասարդներդ էլ մի բանի նման չեք։ Խնդրում եմ, մի՛ նեղանաք, մենք բոլորովին լուրջ բանի մասին ենք խոսում։

— Ես չեմ նեղանում։

— Ճի՞շտ։

— Ամենևին։

— Ուրեմն ճի՞շտ եմ ասում։

— Բոլորովին ճիշտ չեք ասում։

Բազենյանը իր պատասխանները տալիս էր շատ հանգիստ, ամենևին ուշադրություն չդարձնելով օր. Սահակյանի հեգնական տոնին։ Այդ բանը գրգռեց օր. Սահակյանին։

— Զարմանալի է,— ասաց նա,— և դուք կարողանում եք այդքան հանգիստ մնալ, երբ անարդարությո՞ւն եք լսում։

— Ես հանգիստ եմ մնում հենց նրա՛ համար, որ անարդարություն եմ լսում։

— Ուրեմն ես չարախոսում եմ։

— Ես այդպիսի բան չասացի։ Եվ, կարծեմ, հաշիվ էլ չպետք է ունենաք չարախոսելու մեր երիտասարդների վրա,— ավելացրեց Բազենյանը իր հանգիստ-հանդուգն հայացքով դիտելով օր. Սահակյանի տգեղ արտաքինը։

Այդ երկմիտ խոսքերը և մանավանդ այդ հանդուգն հայացքը