Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/213

երեսին գոյություն ունի Շահյան անունով մի երտասարդ։

— Ահա՛ պարոն Բազենյանը,— հանկարծ բացականչեց Եվան, և նրա փոքր-ինչ անհանգստություն արտահայտող դեմքի վրա մի ուրախ ժպիտ փայլեց։

Շահյանը գունատվեց։

Սրահի մեջ խռնվող հասարակության միջից, ոտները զգուշորեն հատակին քսմսելով, որպեսզի կոխ չտա կանանց շրջազգեստի փեշերը, ձեռքը դեռևս շորի մեջ կախ արած՝ առաջ եկավ Բազենյանը իր չափազանց գեղեցիկ կրակոտ աչքերով։ Ժպիտը դեմքին, ազատ քաղաքավարությամբ բարևեց ամենքին, առանց մեկին կամ մյուսին նախապատվություն տալու։

— Այս ի՞նչ է,— ասաց նա ուրախ.— ես կարծում էի, թե ուշացել եմ, բայց, ինչպես երևում է, պարերը դեռ չեն էլ սկսել։

— Ի՞նչ է, ուզում եք պարե՞լ,— հարցրեց Մարությանը։

— Այո, եթե միայն կարելի է մի ձեռքով պարել։

— Մի՞թե ձեռքերով են պարում. ես կարծում էի ոտներով,— բացականչեց Մարությանը և, շատ սրամիտ համարելով իր այդ կատակը, բարձրաձայն ծիծաղեց։

— Ի դեպ. ինչպե՞ս է այժմ ձեր ձեռքը, պարոն Բազենյան,— հարցրեց Թեկլեն։

— Փառք աստծո, տիկին, լավանում է կամաց-կամաց։

— Է՛հ, ի՞նչ կասի, որ չի լավանա,— նկատեց Մարությանը։— Մեր օրիորդն էլ դժբախտություն ունի այս գիշեր չպարելու։

Բազենյանը հետաքրքրված նայեց Եվային։

— Ինչո՞ւ։

Եվան թեթևակի շփոթվեց նրա թափանցող հայացքից։

— Սրտի թրթռոց է ստացել,— պատասխանեց Թեկլեն։

— Երևի ա՞յն օրվանից։

— Այո, այն չարաբաստիկ դեպքից հետո, որից ամենքից շատ տուժողը դուք եղաք,— ասաց Մարությանը։— Եվ օրիորդիս դժբախտությունը դուք լիովին կհասկանաք, երբ ձեզ ասեմ, որ չափազանց շատ է սիրում պարել։