ծաղկանկար մաշիկներից մեկը, ձգեց հատակի վրա։
Այդ բանը խիստ գրգռեց Շահյանին, և նա այլևս չկարողացավ զսպել իրեն։
― Դե որ գանձ է, թող գանձ լինի, էլ ի՞նչ ես ինձ հարցնում,— շատ կոպիտ կերպով ասաց նա, նստեց և կռացավ, որ մաշիկը հագնի։
Բազենյանը նայեց նրա կարմրատակած ու ձգձգվող դեմքին և շարունակեց ծիծաղել։
— Լավ, էլ ինչո՞ւ ես բարկանում։
— Բարկանում եմ, որովհետև... ի՞նչ գործ ունիս մաշիկներիս հետ։
Եվ Շահյանը նորից պառկեց, բայց դեմքն այս անգամ պատի կողմն արեց։
Բազենյանը մատը կծեց։
Շահյանը, դեմքը պատի կողմն արած, թեև չէր տեսնում նրան, բայց իսկույն զգաց, որ նա հասկացավ, թե ինչ էր կատարվում իր ներսը, և շատ զղջաց, նույնիսկ ամաչեց, որ ակամա արտահայտեց իր ներքինը։ «Մաշիկները... ի՜նչ հիմար, ի՜նչ երեխայական պատճառաբանություն»,— մտածեց նա։
Բազենյանը կարճ ժամանակ լռեց և բեղի ծայրը ոլորելով, անթարթ նայում էր ընկերոջ ծոծրակին։
Շահյանը վախեցավ այդ խորհրդավոր լռությունից։ Այժմ նա բոլորովին համոզվեց, որ Բազենյանը լիովին հասկանում է իրեն։ Նա գրեթե սարսափով սպասում էր, թե Բազենյանն այդ մասին հարցումներ պիտի անի իրեն, և զգում էր, որ ինքը ոչ մի կերպով չպիտի կարողանա ծածկել նրանից, որ նախանձից ատում է նրան։
Սակայն Բազենյանը նստեց նրա մոտ, աթոռի վրա, և մեծ ճարպկությամբ փոխեց խոսակցությունը, առանց այլևս ոչ մի խոսք արտասանելու Եվայի մասին։
Բայց դրանով Շահյանի դրությունը չթեթևացավ։ Նա ավելի ուրախ կլիներ, եթե Բազենյանը շարունակեր խոսել Եվայի մասին, քան թե խույս տալով Մարությանի աղջկա մասին խոսելուց, դրանով զգացնել տար, որ խղճում է իրեն։
Բազենյանն այժմ խոսում էր ոչ առաջվա մտերմական անկեղծությամբ։ Նոր մտած ժամանակ այնքան ուրախ և