նա կտրուկ կերպով։— Այսքանս միայն կասեմ, որ վատ բան արած կլինեիր, եթե այն նամակը չգրեիր ինձ։
— Ինչպե՞ս,— զարմացավ Շահյանը։
— Այնպես որ...— Բազենյանը բռնեց Շահյանի թևից և քաշեց կամրջի վանդակապատի կողմը, որպեսզի ազատ ճանապարհ լինի տված անցուդարձ անողներին։— Լսիր, Լևոն, ինչ եմ ասում։ Այնպիսի ընկերների մեջ, որպիսին ես ու դու ենք, գաղտնապահություն չպետք է լինի ամենևին։ Պարզ կերպով, առանց հետին մտքի, իրարու ամեն բան խոստովանելը միակ միջոցն է ընկերական հարաբերությունները հաստատ հիմքերի վրա դնելու։ Մինչև անգամ ես կարծում էի, որ երբ երկու ընկերների միջև ինչ-ինչ պատճառներով հակակրանք է ծագում, այդ դեպքումն էլ շատ լավ կլինի, որ նրանք իրենց այդ զգացումը չծածկեն իրարից։ Սիրում ես ընկերոջդ,— այդ ինքնըստինքյան կարտահայտվի. սկսել ես ատել,— այդ էլ մի աշխատիր ծածկել: Քաշվելն ավելի վատ է այդ դեպքում։ Խոսքն ուղղակի տուր ճակատին ու հեռացիր։ Այդ հանգստություն կտա քեզ, կամրացնե հոգիդ։
Շահյանը մնացել էր շփոթված և ապշած։ Նրան թվում էր, թե Բազենյանը թափանցել էր իր հոգու խորքը և գիծ առ գիծ երևան է հանում հակակրանքի այն զգացումը, որ ինքը սկսել էր տածել դեպի ընկերը։ Բայց այժմ այդ զգացումը այլևս չկար նրա մեջ։ Այս անգամ նա թե վախենում էր Բազենյանի թափանցողությունից և թե զգում էր, որ պատրաստ է առաջվանից ավելի սիրելու ընկերոջը, որի մեջ այժմ բոլորովին նոր ու սրտագրավ մի բան էր տեսնում։
— Ինչպես տեսնում եմ, Սուրեն, դու դարձյալ կասկածում ես դեպի քեզ տածած զգացումներիս վերաբերմամբ,— մեղմորեն կշտամբեց նա։
— Է՜էհ, ի՞նչ տեսակ մարդ ես,— նեղացավ Բազենյանը։— Ինչո՞ւ խոսքերս միշտ քեզ վրա ես ընդունում։ Ես խոսում եմ ընդհանրապես։ Դու ասացիր, թե մեղավոր ես իմ առաջ, թե չպետք է գրեիր ինձ այն նամակը, իսկ ես ուզում եմ ապացուցանել, որ դրանով վատ բան արած կլինեիր։ Եվ վատ բան արած կլինեիր նրանով, որ...