Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/241

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ինձ թվում է, թե այդ զոհաբերությունն անում ես... ինձ համար։

Բազենյանը դառնությամբ ժպտաց և թեթևակի նայեց նրան։

— Ուզում ես ասել, թե ավելորդ է, որ հայրենի՞քն եմ մեջ բերում...

— Ո՛չ, աստված վկա, ոչ, Սուրեն,— եռանդուն անկեղծությամբ վրա բերեց Շահյանը և մինչև անգամ նեղացավ, որ նա այդպիսի մի անակնկալ բացատրություն տվեց իր խոսքերին։— Ասում եմ, զոհաբերությունդ ինձ համար ես անում, որովհետև... Եվան երբե՛ք չի կարող քեզ արգելք լինի, որ դու շարունակես գործել հայրենիքիդ համար։ Ընդհակառակը, ես կարծում եմ, նույնիսկ համոզված եմ, որ նա քեզ սիրում է հենց ա՛յդ բանի համար... Չէ՞ որ ես ճանաչում եմ նրան։

Բազենյանը մի խիստ շարժում գործեց։

— Ինչևիցե, այս մասին այլևս չխոսենք,— ասաց նա, կարծես ինքն իր դեմ զայրացած:— Գործի վրա ես ուրիշ տեսակետից եմ նայում։ Վճիռս անդարձ է։

Եվ նա պատրաստվեց, որ հեռանա։

— Այս մեր վերջի՞ն տեսակցությունն է, թե՞ էլի կտեսնվենք,— հարցրեց նա։

— Է՛լի, է՛լի,— արագ վրա բերեց Շահյանը։— Ե՞րբ ես գնում։

— Կարծեմ, դարձյալ մի շաբաթ կմնամ։

— Որ այդպես է, Սուրեն, վաղը ճաշին արի ինձ մոտ... առաջվա պես։ Կգա՞ս:

— Տեսնեմ... չափազանց զբաղված եմ։

— Չէ, անպատճառ արի. այլապես՝ կկարծեմ, որ նեղացած ես ինձնից։

— Լավ, կգամ,— ժպտաց Բազենյանը և ձախ ձեռքը մեկնեց նրան։

— Զարմանալի է. ձեռքդ դեռևս չի՞ առողջացել։

— Ինչպես տեսնում ես, աջ ձեռքս դեռևս դատապարտված է անգործության։

Նրանք բաժանվեցին իրարից խիստ սրտագին։