Բայց Եվան, կարծես, չէր լսում, թե ինչ է ասում հայրը։ Ձեռքերը մուֆթի մեջ դրած, մերթ առաջ ընկնելով, մերթ ետ մնալով, նա քայլում էր հոր կողքից և մեքենայաբար նայում էր ցրտից կուչ եկած անցուդարձ անողներին։ Նրա թե՛ քայլվածքի և թե՛ հայացքի մեջ նկատվում էր ինչ-որ զսպված անհանգստություն։ Երբեմն անհանգիստ հայացքն ուղղում էր Շահյանին, ըստ երևույթին ուզում էր բան հարցնել, բայց ոչինչ չէր ասում և դարձյալ կամ առաջ էր ընկնում հորից, կամ ետ մնում նրանից։
— Ձեզ մի բան եմ ուզում հարցնել, պարոն Շահյան,— ասաց Մարությանը, կատակով խոսելու եղանակը թողնելով:— Ո՞ւր է այս ձեր պարոն Բազենյանը։
Եվան առաջ ընկավ և շեշտակի նայեց Շահյանի աչքերին անհամբեր հայացքով։
Շահյանն իր կողմից նայեց նրան և զգաց, որ հանկարծ փոխվեց իր ուրախ տրամադրությունը։
— Բազենյա՞նը,— արտասանեց նա, հազիվ զսպելով իր մեջ հանկարծ բռնկած նախանձի կիրքը։ — Բազենյանը... Այս րոպեիս նրա մոտ էի։
— Հա-ա՞։ Այս ո՞րտեղ է, որ էլ չի երևում։ Անցյալները, սրանից մոտ մի ամիս առաջ, ճաշին մեր տանն էր։ Խոստացա մի գումար նվիրել գործի օգտին. բայց այն օրվանից է՛լ չերևաց. չգիտեմ ինչն է պատճառը։
«Պատճառը»,— մտածեց Շահյանը և դարձյալ նայեց Եվայի դեմքին։ Տեր աստված, ինչպիսի՜ զայրացնող անհամբեր հետաքրքրություն էր արտահայտում այդ չքնաղ դեմքը...
— Ինչ-որ նամակ էր ստացել,— ասաց նա, աշխատելով կարելույն չափ անտարբեր ձևանալ։— Գրում էին, որ ընկերներից երկսին ինչ-որ դժբախտություն է պատահել և փող էին պահանջում նրանց համար։ Երևի, այդ փողը գտնելու ետևից ընկնելով, ժամանակ չի ունեցել ձեզ այցելելու։
— Զարմանալի է։ Ես ձեզ ասում եմ, որ նրան փող էի խոստացել, ուրեմն ամենից առաջ, կարծում եմ, ինձ մոտ պետք է գար, եթե այդպիսի կարիք ուներ։
Շահյանը հիշեց իր նամակին Բազենյանի գրած պատասխանը, որի մեջ գրում էր, թե Եվայից հեռու մնալու
