Շահյանը կանգնած էր գունատ ու կարմրած և նայում էր Բազենյանին սարսափով։
— Սուրեն,— թոթովեց նա,— ինչո՞վ կարող եմ համոզել քեզ, որ սխալվում ես...
— Ո՛չ մի բանով,— աղաղակեց Բազենյանը և վեր թռավ տեղից, աչքերը փայլեցնելով։ Նա վերցրեց սեղանի վրա դրված մի բաժակ, ուժգին թափով զարկեց հատակին և փշրեց։— Միացրու այս կտորտանքը, խնդրեմ, ամբողջացրու այս բաժակը, եթե կարող ես։ Այսպես փշրեցիր դու իմ սիրտը։ Ես քեզ այնքան սիրում, այնպիսի ջերմ փափագով ուզում էի վերադարձնել քեզ քո խնդրած հոգու անդորրությունը, որ պատրաստ էի զոհելու իմ ամենալավ, իմ ամենաքնքուշ զգացումները. մինչդեռ ի՜նչ արիր դու ինձ, ի՜նչ բացատրություն կամեցար տալ իմ այդ անկաշառ ձգտումին... Եվ այդ բոլորն այս չարաբաստիկ, այս ատելի փողի պատճառով։ Ե՛տ վերցրու, ե՛տ վերցրու, խնդրում եմ, այս փողը, և թող այլևս ոչ մի խոսք չլինի մեր միջև Եվայի մասին։ Ես այժմ գիտեմ, թե ինչ կանեմ, և կապացուցեմ քեզ, որ ես, այնուամենայնիվ, գիտեմ կատարել իմ ընկերական պարտքը...
Եվ, որովհետև Շահյանը մոտենալ անգամ չկամեցավ սեղանի վրա գրված փողի ծրարին, Բազենյանը վերցրեց այն և զոռով ուզեց դնել նրա ձեռքը։ Շահյանը ձեռքերը ետևը տարավ և ետուետ քաշվեց։ Ծրարն ընկավ հատակի վրա։
— Վերցրու, թե չէ՝ վառարանը կգցեմ,— սպառնաց Բազենյանը։
— Գցիր, բայց չեմ վերցնիլ։
— Որպեսզի ինձ միանգամա՞յն ստորացրած լինես,— հարցրեց Բազենյանը չարագուշակ հանգստությամբ, նայելով նրան հոնքերի տակից։
— Ո՛չ, որպեսզի ապացուցեմ, որ դու... անարդար ես,— եռանդով վրա բերեց Շահյանը:
Բազենյանն այլևս ոչինչ չասաց, նույն չարագուշակ հանգստությամբ կռացավ, վերցրեց փողի ծրարը և վճռական քայլերով դիմեց դեպի վառարանը, որի մեջ ճրթճրթում էր կրակը։
