— Նա՞ ինչից մեռավ,— հարցրեց Եվան, խոսքը կիսատ թողնելով Շահյանի բերանին։
— Թոքախտից։
— Ո՜ւֆ, երանի ոչինչ չէի հարցրել: Այս ի՞նչ արիք ինձ։ Բոլորովին փչացրիք տրամադրությունս։ Իսկ նա, ձեր քույրը, երևի մեծ էր, հա՞։
— Տասնյոթ տարեկան։
— Տասնյո՞թ... իմ հասակում... Ո՛չ, ո՛չ, էլ ոչինչ չեմ ուզում, էլ ոչինչ չասեք... Եվ չէ՞ որ դուք նրան ավելի էիք սիրում, քան թե... Ձեր քրոջն ավելի էիք սիրում, այնպես չէ՞։
— Ես նրան սաստիկ սիրում էիէ
— Եվ նա էլ ձեզ, իհարկե... Որ գիտենաք, պարոն Շահյան, որքա՜ն ես վախենում եմ մեռնելուց... Ո՛չ, ո՛չ, այդ մասին չեմ ուզում մտածել։ Խոսենք ուրիշ բանի մասին, ուրիշ, բոլորովին ուրիշ բանի մասին... Ուրեմն միայն դո՞ւք եք մնացել։
— Որ մեռնե՞մ,— վրա բերեց Շահյանը և ծիծաղեց։
— Ո՛ւֆ,— տնքաց Եվան սաստիկ նեղացած։— Ի՜նչ վատ մարդ եք եղել։ Ինչո՞ւ եք ինձ վիրավորում։
Շահյանը ներքին գոհունակությամբ զգաց, որ նա նեղացավ անկեղծորեն։
— Ես կատակ արի, օրիորդ,— ասաց նա, շարունակելով ծիծաղել։
— Չար կատակ։ Ես այդպիսի կատակներ չեմ սիրում։
— Հենց թեկուզ ես էլ մեռնեմ, ի՞նչ կա որ։
Եվան շատ լուրջ կերպով նայեց նրան։
— Պարոն Շահյան, եթե դուք կշարունակեք, ես իսկույն եղբորս հետ կիջնեմ և կնստեմ մեր կառքը։ Հավատացեք, ես լուրջ կերպով եմ խոսում։
Շահյանը ստիպված էր ներողություն խնդրել։ Եվայի անկեղծությունը սկսել էր վերին աստիճանի գրավել նրան։ Նրան թվում էր, թե այդ կարճ միջոցում, այդ խոսակցության շնորհիվ, ինքն արդեն ճանաչում է այդ աղջկան, ճանաչում է նրա սիրտը, հոգին, զգացումները, բնավորությունը, կարծես թե իր մանկական ընկերուհին լիներ նա, որի հետ ամեն օր խաղ էր արել և որին պատրաստ էր սիրելով ջգրացնելու:
