— Ցավալին այն է, որ չարիքը ոչ կարող ես ծածկել, ոչ կարող ես հրապարակ հանել,— շարունակեց օր. Սահակյանը:— Ծածկես — Բազենյանի պես մութ անձերի վնասակար գործունեությանը պիտի ազատ ասպարեզ տաս. հրապարակ հանես — ամենքը ետ պիտի փախչեն գործից հիասթափված և այլևս չպիտի հավատան ոչ ոքի։ Ո՞րն անես — մնացել ես տարակուսած։ Իմ կարծիքով պետք է չարիքը չծածկել։ Իսկ այդ չարիքը չափից դուրս մեծ է և անկարելի է անուշադիր թողնել։ Պետք է բանալ հասարակության աչքերը, պետք է հասկացնել նրան, որ չհավատա ամեն մի բախտախնդրի...
— Հեշտ եք ասում։ Համեցեք, խոսեցրեք Բազենյանին և կասկածեցեք, թե նա բախտախնդիր է։ Նշանավորն այս է, որ նա ոչ թե միայն ուղղակի չի առաջարկել մեզ, որ նվիրաբերություն անենք, այլև մի խոսք, մի ակնարկ անգամ չի արել այդ մասին։ Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ես ասել էի նրան, որ գա ստանա իմ խոստացած գումարը և նամակով էլ հրավիրեցի, չեկավ, և ես իմ ձեռքովս տարա տուն, տվի ինքնաբերաբար։
— Ճարպկությունն էլ հենց այդ է, է՜։ Կնշանակի՝ ցանցն այնպես լարել է, որ ինքներդ եք գնացել մեջն ընկել։
— Հենց այդ պատճառով էլ չեմ կարող գնալ և տված գումարս ետ պահանջել։ Ետ տալով ետ կտա,— այդքան ազնվության ու պատվասիրություն կունենա, ես կարծում եմ,— բայց... ի՞նչ փաստ կա ձեռիս, որ ես կարող լինեմ համարձակ ասել նրան, թե՝ պարո՛ն, իմ տված փողը ետ եմ պահանջում նրա համար, որ ձեզ չեմ հավատում այլևս, որովհետև դուք խաբեբա եք, աֆերիստ եք, սրիկա եք...
— Փաստը — իմ ասած տիկինը։ Ուզում եք, իմ անունս էլ տվեք։ Ես նրանից չեմ վախենում։
— Ա՛յդ է, ձեր ասած տիկնոջ և ձեր անունը որ տվի — փաստ դառավ, և Բազենյանը խոտ է կերել, ոչինչ չի գտնիլ ասելու։
— Ոպում եք, տիկնոջ երես առ երես կկանգնեցնեմ նրա հետ։ Ուզո՞ւմ եք։ Ասացեք, ուզո՞ւմ եք։
