Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/288

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Է՛հ, թողեք, թե աստված կսիրեք,— արտասանեց Մարությանը գրգռված։— Լեզուն հեշտ է շարժվում։ Մեկ էլ կտեսնեք, այնպիսի օյին կհանի ձեր տիկնոջ և իմ ու ձեր գլխին, որ մի բան էլ դեռ մենք պարտական կմնանք նրան. ինքներդ եք ասում, թե բազենյանները ճարպիկ են և միևնույն ժամանակ այդպես եք խոսում։

Նա հանկարծ կանգ առավ և զսպած զայրույթով նայեք օր. Սահակյանի դեմքին։

— Կուզե՞ք ուղիղն ասեմ, օրիորդ,— նկատեց նա սրտանց։— Մեղավորը դո՛ւք եք։ Այո՛, դո՛ւք, որովհետև ձեզ վաղուց հայտնի է եղել, թե ինչ մարդ է Բազենյանը, և մեզ այժմ եք հայտնում այդ, այն էլ պատահաբար։

Եվ Մարությանը նորից առաջ անցավ գրգռված։

— Դուք ճշմարիտ եք ասում, պարոն Մարության,— կարճ լռությունից հետո ասաց օր. Սահակյանը Եվայի հետ քայլելով նրա ետևից։— Ես կատարելապես արժանի եմ ձեր հանդիմանությանը և ցավում եմ, որ անմիջապես չեմ շտապել հայտնելու ձեզ, թե ինչ մարդ է ձեր այդ Բազենյան կոչվածը։ Բայց այս էլ նկատի պիտի ունենաք, պարոն Մարության, որ ես երբեք չէի կարող կարծել, թե դուք, Արմենակի պես որդի ունենալով, կարող էիք ոգևորվել մի որևէ բախտախնդիր Բազենյանով։

Մարությանը ոչինչ չասավ, օր. Սահակյանի վերջին նկատողությունն, ըստ երևույթին, միանգամից զինաթափ արեց նրան:

Կարճ ժամանակ երեքն էլ քայլում էին լուռ։

— Եվ դուք նամակ եք հանձնել նրան, որ ձեր որդո՞ւն տանի,— նկատեց օր. Սահակյանը, գլուխը շարժելով դառնությամբ։

Եվայի դեմքը, օր. Սահակյանի այդ խոսքերի վրա, կարծես ներքին մի սուր կսկծից, ծամածռվեց, բայց նրա ամբողջ արտաքինը առաջվա պես պահանջում էր իր խրոխտ հանգստությունը։

— Ամենակ Մարության և Բազենյան... ինչպիսի հեգնություն,— ավելացրեց օր. Սահակյանը։

Մարությանը զայրագին պինդ թքեց մի կողմ և քայլերն արագեցրեց։