— Որքա՞ն կկամենայիք,— հարցրեց նա հանգիստ, լուրջ ձայնով։
— Այսպես... մի երկու հարյուր... ավելի չէ։ Ես պատրաստ եմ...
Շահյանը ձեռքի շարժումով հասկացրեց նրան, որ հարկավոր չէ այդ մասին խոսել, արագ մոտեցավ գրասեղանին, դուրս քաշեց գզրոցներից մեկը և միջից հանեց մի կույտ թղթադրամ։ Այդ իր կալվածների ամսական վարձագնի մի մասն էր, որ Ստեփանը՝ կալվածների կառավարիչը, հավաքել և մի քանի օր առաջ հանձնել էր նրան։ Նա համարեց քսան հատ տասըռուբլիանոց, սակայն առանց հաշիվ տալու իրեն՝ ճիշտ քսան հատ համարեց, թե ավելի կամ պակաս, որովհետև խիստ հուզված էր, և դրեց պանի Զդանևիչի առաջ։
Պանի Զդանևիչը սաստիկ զգացված, արտասուքն աչքերին, մոտեցավ նրան, բայց նա ետ քաշվեց և արագախոսությամբ նկատեց.
— Եթե շնորհակալություն պիտի հայտնեք, ես դուրս կգնամ։
Պանի Զդանևիչը ձեռքերն աղերսագին մեկնեց դեպի նա։
— Ոչ, ես ոչինչ չեմ ասիլ. միայն թույլ տվեք սեղմեմ ձեր բարի ձեռքը։
Շահյանը պարզեց ձեռքը։
Պանի Զդանևիչը առավ այդ ձեռքն իր տաք ձեռքերի մեջ և լուռ հիացմունքով, անհուն երախտագիտությամբ սեղմեց իր փափուկ կրծքին։
Շահյանը մինչև փողոցի դուռը ճանապարհ ձգեց պանի Զդանևիչին։ Այստեղ նա վերին աստիճանի հարգանքով բաժանվեց պանի Զդանևիչից և չհեռացավ դռնից, մինչև որ պանի Զդանևիչը, վերարկուի երկայն փեշը սառած ձյունի վրա քարշ տալով ետևից, ծռվեց փողոցի անկյունը և չքացավ։ Նա դուռը փակեց և վազեց վերև։
Սանդուղքի գլխին, նախասենյակում, նրա դեմն ելավ մայրը։
— Ո՞վ էր,— հարցրեց Թամարը հետաքրքրությամբ։
