ՏԵՍԻԼ II
Ծառա, Արսենյանց
ԾԱՌԱ (Մտնում է): Էն պառավ կնիկն ա:
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ի՞նչ պառավ կնիկ։
ԾԱՌԱ։ Էն, ինչ մի պստիկ հիվանդ ըրեխա ա բերում։
ԱՐՍԵՆՑԱՆՑ։ Aх, да! Գնա ասա ժամանակից ուշ ես բերում հիվանդին. բժիշկը տանը չէ։ (Ծառան դուրս է գնում):
ՏԵՍԻԼ III
Արսենյանց, միայն
Զարմանալի ժողովուրդ են, ճշմարիտ, և՛ ձրի են բժշկում և՛ ժամանակից էլ ուշ են գալիս։ Օ՛հ, այս աղքատ հիվանդնե՜րը... ես կատարելապես զզվել եմ դրանցից... Ի՜նչքան աշխատում եմ փախչել դրանցից, էլի չի լինում, ընկնում եմ մեջները։
ՏԵՍԻԼ IV
Թորոսյան, Արսենյանց
ԹՈՐՈՍՅԱՆ (Մտնում է պորտֆելը ձեռքին): Արսե՛նյանց...
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Պա՛հ, Թորոսյան... (Համբուրվում են): Այս ե՞րբ, ի՞նչպես, ո՞րտեղից...
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Քանի՛ ժամանակ է այստեղ եմ, բայց քեզ չէի կարողանում տեսնել, այսօր, վերջապես, եկա քեզ այցելելու, ի՞նչպես ես, ինչպես չես, քեֆդ, հալդ, ի՞նչ ես անում. էլի բժշկություն ես անում, հը՞։
ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Չէ՛, կոշկակարություն եմ անում, հա՜, հա՜, հա՜... դո՛ւ ինչ ես անում, դու... Արի նստիր, տեսնենք... Այդ ի՞նչ պորտֆել է ձեռքիդ... է՜. չլինի՞ թե արդեն փաստաբան ես դարձել։
ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Իրավաբան ասա։
