ԹՈՒՍՅԱՆ.— Դե ըտենց պտի անենք, է՛լի։ (Վեր է կենում, վերցնում կոշիկը և դիմում դեպի ննջարան): Որ գա, վեր կկացնես։
ԹԱԹՈՍ.— Յավաշ, աղա, լիս անեմ։ (Վերցնում է լամպը, առաջնորդում է Թուսյանին դեպի ննջարան, հետո դուրս է գալիս այնտեղից, լամպը դնում յուր տեղը, հանգցնում և դուրս գնում ձախ դռնից: Երկար միջոց անցնելուց հետո ձախ դռնից մտնում է Մարգարյանը, վառում գրասեղանի վրա դրված լամպը, նստում և սկսում է պարապել: Կարճ ժամանակից հետո լսվում է դռան զանգակի ձայնը):
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Ընդհատում է պարապմունքը): Ո՞վ կարող է լինել։ (Ականջ է դնում դեպի նախասենյակ, սպասելով որ ծառան կգա դուռը բանալու: Զանգակը նորից հնչում է): Շնթռել է անպիտանը, չի իմանում։ (Գնում է դուռը բանալու և կարճ ժամանակից վերադառնում է Սիսակյանի հետ): Արի տեսնենք այդ ի՞նչ քամի է խելքիդ փչել այս ժամին գալու ինձ մոտ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Խիստ ուրախ տրամադրության մեջ): Օ՛հ, որ իմանաս, ի՜նչ քամի, ի՜նչ քամի...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Զարմացած դիտում է նրա դեմքը): Դու հարբած ես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այն, ինչպես ասում են՝ մի քիչ քեփով եմ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Դու չես խմում ախր։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Բայց այսօր խմեցի՜, խմեցի՜...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ո՞րտեղ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Նշանածիս տանը։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.- Ի՞նչ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այս երեկո նշանվեցի, շնորհավորիր։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Շարունակ նայում է նրա աչքերին զարմացած): Ցնդվե՞լ ես, ինչ է։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ա՛յ, թե չես հավատում։ (Ցույց է տալիս ձեռքի մատանին):
