ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Դեռևս չհավատալով)։ Հանաք չե՞ս անում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Չէ, է՜լի, վահ։ Տե՛ս։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Խիստ հետաքրքրված): Սպասիր։ Արի նստիր այստեղ։ (Նստում եհ գրասեղանի մոտ)։ Այդ ե՞րբ, ի՞նչպես։ Ո՞վ է աղջիկը։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Հիասքանչումով)։ Մի հրաշալի աղջիկ, մի աննման աղջիկ...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Սիրահարվա՞ծ էիր։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Չէ։ Ես մինչև անգամ այս երեկո տեսա նրան առաջին անգամ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Աղջկա՞ն։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.- Այո։
ՄԱՐԳԱՐՑԱՆ.— Նրա՞ն, որի հետ նշանվե՞լ ես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այո...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Գժվե՞լ ես, ի՛նչ է։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ինչո՞ւ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՛նչպես թե ինչու։ Կարելի բա՜ն է մի՞թե՝ առաջին անգամ տեսնել աղջիկը և հենց առաջին անգամից էլ նշան տալ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ինչո՞ւ չի կարելի։ Մեծ մասամբ այդպես են ամուսնանում։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Այո, հասարակ դասակարգի մարդիկ — տգետ արհեստավորները, խանութպանները, բանվորները... Բայց դու ինտելիգենտ մարդ ես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Դա դատարկ բան է։ Սերն ինտելիգենտ և հասարակ դասակարգի մարդ չի հարցնում։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Մինչև անգամ սիրահարվե՞լ ես։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Եվ ի՜նչպես...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՛նչ ես ասում... Տո՛, մի գիշերո՞ւմ, մի քանի ժամվա ընթացքո՞ւմ...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Տեսնելուն պես։ Ես մի տեղ կարդացել եմ, որ սիրահարվում են առաջին իսկ վայրկյանից, առաջին իսկ հայացքից։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Եվ այդ հիման վրա՞ ես կարծում, թե սիրահարվել ես։
