ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Վնաս չունի, տիկին, ինչ կա որ... Հիմա ի՞նչպես է երեխան։
ՍՈՖԻԱ.— Հիմա, փառք աստծո, լավ է։ Բժիշկն եկավ և ասաց, որ ոչինչ չկա։ Գիտեք, երեխան հանկարծ վայր է ընկել և ուշաթափվել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ո՞րտեղ է Սառան։
ՍՈՖԻԱ.— Սառան... (շփոթվում է): Իսկույն կգա... նա էլ այսօր մի փոքր հալ չունի։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Անհանգստացած): Հիվա՞նդ է։
ՍՈՖԻԱ.— Չէ, այնպես... Մի վախենաք, ոչինչ չկա... Մի փոքր գլուխը ցավում էր...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Իսկ պարոն Հակո՞բը։
ՍՈՖԻԱ.— Նա դեռ չի եկել։ Շաբաթ երեկոները նա մի փոքր ուշ է վերջացնում գործը։ Բայց երևի շուտով կգա։
Մտնում է Սառան աջ դռնից ջղային արագ քայլվածքով և մտնելիս դեպի մեջքն է ձգում ուսին ընկած հաստ գիսակը։ Սիսակյանը և Մարգարյանը վեր են կենում։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Ընդառաջելով Սառային): Բարի երեկո։ (Սառան լուռ տալիս է նրան յուր ձեռքը և նայում Մարգարյանին): Այս իմ բարեկամն է, մեր խաչեղբայրը։
Սառան լուռ սեղմում է Մարգարյանի ձեռքը, պինդ-պինդ նայելով նրա աչքերին։ Սոֆիան վեր է կենում դուրս գնում աջ դռնից, Սառան երկար և անհաշտ հայացքով ճանապարհ է դնում նրան։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Դու հիվա՞նդ էիր։
ՍԱՌԱ.— (Խստորեն, ըստ երևույթին, նրան դուր չեկավ եզակի դիմումը): Ո՛չ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հապա մայրիկն ասաց, որ դու...
ՍԱՌԱ.— Նա սուտ է ասել։ Խնդրեմ նստեցեք։ (Նստում են: Անհարմար լռություն):
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Հանկարծ հիշելով, գրպանից հանում է ապարանջանի տուփը, բաց անում և դնում է Սառայի առաջ):
