ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Վա, մատին էր։ Ի՞նչպես չտեսար, զարմանալի է, Ա՛յ, այս մատին (ցույց է տալիս յուր ձեռքի անանուն մատը):
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Հա՛, լավ, մատին էր, մատին, և ընդունենք, թե տեսա։ Հետո՞։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ինչո՞ւ չհանեց մատից, չտվեց ինձ ու չասաց. «Պարոն, ահա ձեր մատանին. ետ ընդունեցեք խնդրեմ, որովհետև քննեցի ձեզ և տեսա, որ դուք իդիստ եք»։ (Մարգարյանը հանկարծ և ակամա ծիծաղում է խիստ բարձրաձայն, բայց իսկույն էլ զսպում է իրեն): Բայց նա այդպիսի բան չարեց։ Ինչո՞ւ չարեց, հը՞, քեզ եմ հարցնում, ինչո՞ւ չարեց։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— (Նայում է նրան անկեղծ սրտացավությամբ): Վա՛յ, խեղճ Գարեգին, դու ճիշտ որ կատարյալ իդիստ ես եղել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Չէ՛, մի ասա տեսնեմ, ինչո՞ւ չարեց։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Որովհետև խելքը գնում է քեզ համար։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Չէ՛, մի՛ հեգնիր խնդրեմ և պատասխանիր հարցիս. ինչո՞ւ չարեց։
ՄԱՐԳԱՐՑԱՆ.— Ես ի՞նչ գիտեմ, հիմար։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Հաղթական): Հա՛, այդտե՜ղ կաց։ Չարեց, որովհետև... ոչ ես եմ ճանաչում նրան, ոչ դու։ Գուցե ծնողներն էլ չեն ճանաչում, նույնիսկ քո ասած այդ ծեր աղվեսն էլ։ Այո՛։ Դու նրան կամակոր, կոպիտ, չարահոգի աղջիկ ես համարում, իսկ ես նրա մեջ տեսնում եմ ինքնուրույնություն, անկախության ձգտում, խիզախ, հանդուգն ոգի — մի բան, որից զուրկ եմ ես, բայց սաստիկ սիրում եմ։ Եվ իզուր ես շտապում ինձ խորհուրդ տալու, որ ձեռք վերցնեմ նրանից։ Մինչև որ ինքը չմերժի, ես ձեռք վերցնողը չեմ, չե՛մ ու չե՛մ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Է՛հ, դու գիտես։ Ես իմ պարտքը կատարեցի — նախազգուշացրի քեզ. այսուհետև մեղն ու վարձքը քո շլնքին։ (Հագնում է վերարկուն):
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Վախեցած): Դու գնո՞ւմ ես։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Բաս ի՞նչ անեմ։ Մնամ, որ նոր կոպտությունների ականատես լինե՞մ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Բայց նա խո քեզ ոչինչ չի՞ ասել։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ա՜յդ էր պակաս, որ ինձ էլ ասեր։ Անծանոթ
