ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Ոտը նորից բարձրացնում է): Վա՜յ թռավ...
ՍԱՌԱ.— (Դժգոհությամբ): Էլ ի՞նչ մարդ եք, որ բզեզ էլ չկարողացաք սպանել...
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Ծիծաղելով): Ի՞նչ անեմ, որ թռավ։ (Նստում է):
ՍԱՌԱ.— Էլի ծիծաղեցեք...
Ետ դառնալով անցնում է զբոսնող պարոնը և նորից նայում Սառային նույն հայացքով։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ես ավելի շուտ մարդ կսպանեմ, քան թե բզեզ։
ՍԱՌԱ.— Ինչո՞ւ։
ՍԻՍԱԿՑԱՆ.— Որովհետև մարդը վնասակար արարած է, իսկ բզեզը՝ ոչ։
ՍԱՌԱ.— Դուք այդ գրքո՞ւմն եք կարդացել, թե ձեզանից ասացիք։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ինձնից ասացի։
ՍԱՌԱ.— Լավ. երբ որ դուք այդքան խելոք եք, հապա ասացեք ինձ, թե ի՞նչ բանի համար կարելի է մարդ սպանել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Մարդ սպանում են կողոպտելու համար։
ՍԱՌԱ.— Ուրի՞շ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ուրիշ՝ հայրենիքի համար։
ՍԱՌԱ.— Ուրի՞շ։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Էլ չգիտեմ։
ՍԱՌԱ.— Հապա վրեժխնդրության համա՞ր։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Վրեժխնդրության համար էլ են մարդ սպանում։
ՍԱՌԱ.— Դուք կարո՞ղ եք վրեժխնդրության համար մարդ սպանել։
ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ես ոչ ոքի հետ այնպիսի գործ չեմ ունեցել, և չեմ ունենալ, որ իմ մեջ մարդ սպանելու չափ վրիժառություն ծագի։
ՍԱՌԱ.— Իսկ եթե հանգամանքներն այնպես բերեն, որ ձեր մեջ վրեժի զգացում ծագի՞... Այն ժամանակ ձեր վրեժն առնելու համար մարդ չե՞ք սպանիլ։
