Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/559

ՍԱՌԱ.— Ի՞նչ ասաց, ի՞նչ։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ասաց, որ դու, իբր թե, հոգեկան աննորմալ վիճակի մեջ ես... որ դու, իբր թե, կամակոր, կոպիտ և չարահոգի աղջիկ ես... որ դու, իբր թե, կթունավորես իմ կյանքը, և խորհուրդ էր տալիս, որ թողնեմ քեզ։

ՍԱՌԱ.— Հաա՞... իսկ դուք... իսկ դու...

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Իսկ ես ասացի նրան, որ նա շատ սխալվում է, որ նա չի ճանաչում քեզ, որ քեզ ոչ ոք չի ճանաչում, որ մինչև որ դու չմերժես ինձ, ես քեզնից ձեռք վերցնողը չեմ. չեմ և չեմ, որովհետև...

ՍԱՌԱ.— Լավ, հիմա ուրիշ բան եմ ուզում հարցնել։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Հարցրու։

ՍԱՌԱ.— (Լռում է առժամանակ ներքին զորեղ տատանման մեջ, հետո հանկարծ վճռականորեն): Դու ճանաչո՞ւմ ես այն երիտասարդին, որ բերել էր այն նամակը։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ամենևին։ Կյանքիս մեջ առաջին անգամ էի տեսնում նրան։

ՍԱՌԱ.— Իսկ ես որ հանկարծ այնպես ճչացի, ի՞նչ կարծեցիր։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Կարծեցի, թե կարիճ կծեց, իսկ դու ասացիր, որ քեզ թվաց, թե երկրաշարժ պատահեց։ (Ծիծաղում է)։

ՍԱՌԱ.— (Կարճ մտախոհ լռությունից հետո, աշխատելով ծածկել ներքին հուզումը): Ես սուտ ասացի։ Ես... մի եղբայր ունեի... մեռել է սրանից չորս տարի առաջ... Այն երիտասարդին, որ հանկարծ տեսա, կարծեցի, թե նա է հարություն առել — այնքան նման էր նրան... Այն ժամանակ մայրս դեռ կենդանի էր և չէր ամուսնացել Բաղիրյանի հետ...

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— (Զգացված): Դու շա՞տ էիր սիրում նրան։

ՍԱՌԱ.— Մո՞րս։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Ոչ, եղբորդ։

ՍԱՌԱ.— (Վեր է կենում հանկարծ, զորեղ հուզման մեջ)։ Բավական է... Այս մասին այլևս ոչինչ չհարցնես ինձ... Վեր կաց գնանք մայրիկի մոտ։ (Սիսակյանը վեր է կենում և միասին դիմում են դեպի ձախ): Սպասիր։ Այն քո բարեկամը չէ՞, որ գալիս է այս կողմը։

ՍԻՍԱԿՅԱՆ.— Այո, Մարգարյանն է։