Թաթոսին, բայց հանկարծ դառնում է Մարգարյանին)։ Բայց որ փող չունե՞մ։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ես կտամ։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— (Նոր ուրախությամբ): Դե տուր, էլի՛, թե որ կտաս։
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Տասնհինգ ռուբլի բավակա՞ն է։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Տո, տասը տուր, միայն թե շուտով կորչեմ գնամ այստեղից։ (Ստանում է փողը և շտապով գրպանը կոխելով)։ Հեր օրհնած, թե որ տալու էիր, էլ ի՞նչ էիր այսքան ժամանակ ցավ դարձնում ինձ գլխիդ, ռադ կանեիր, էլի. ժամանակին։ Այս խաթեն էլ չէր գալ մեր գլխին։ (Վազում է դեպի ձախ դուռը): Թաթո՛ս... ա Թաթո՛ս...
ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ.— Ի՞նչ ես անում Թաթոսին։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Կառք կանչի է՜... Թաթո՛ս... Թաթո՛ս... վա՛յ, անիծածը քնելու ժամանակ է գտե՞լ... Թաթո՞ս... (Անհամբեր ուզում է դուրս գալ Թաթոսին զարթնեցնելու, բայց նույն րոպեին մտնում է Թաթոսը քնաթաթախ):
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Թաթոս ջան, հոգուտ մատաղ, ձեռաց վազի մի ֆայտոն բի։
ԹԱԹՈՍ.— (Կարծում է, թե սխալ լսեց, ներքին տհաճությամբ): Պապիրո՞ս։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Ֆայտոն, ասում եմ, ֆայտոն։ Շուտ արա, հոգուտ մատաղ, վակզալ պտի գնամ, ուշանում եմ... Դե՛, ժաժը մաժ արի։ (Թաթոսն ուզում է գնալ): Յավաշ։ Չեմոդանս ի՞նչ ես արել։
ԹԱԹՈՍ.— Հրեն ընդեղ ա։ (Գլխով ցույց է տալիս նախասենյակի կողմը):
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Դե բի։ Հլա մի չեմոդանս բի, եննա կերթաս ֆայտոնի։ (Թաթոսը քնարբու մարդու դանդաղկոտությամբ գնում է ճամպրուկը բերելու): Ես շորերս կդարսեմ մինչև որ կառք կբերի։ (Շտապով գնում է ննջարանից դուրս է բերում զանազան հագուստեղեն: Նույն միջոցին Թաթոսը ներս է բերում ճամպրուկը): Դի ըստեղ ու վազի։ (Թաթոսը վայր է դնում ճամպրուկը և կանգնում ծածկած ներքին դժկամությամբ: Երևում է, որ սաստիկ ծուլանում է գնալ): Ադա, գնա՛, է՜։
ԹԱԹՈՍ.— Էս վախտին ես ո՞րդիան ճարեմ փայտոն։