ՍՈՒՐԻԿ.— Հիմա մի ոտով եք ման գալի՞ս։
ԱՐԱՄ.— Չէ, երեք ոտով։ Այ տես, այս մեկ (ցույց է տալիս իր մի հատիկ ոտը), այս էլ երկու (ցույց է տալիս հենակները): Մեկ և երկու, կլինի երեք։ (Ծիծաղում է):
ՍՈՒՐԻԿ.— Ի՞նչպես եք ման գալիս։
ԱՐԱՄ.— Այ ինչպես։ (Առնում է հենակները և մի երկու անգամ ժպտալով անց ու դարձ անելուց հետո նստում նորից): Տեսա՞ր։
ՍՈՒՐԻԿ.— Առանց այդ փայտերի չեք կարո՞ղ ման գալ։
ԱՐԱՄ.— Մի ոտո՞վ։
ՍՈՒՐԻԿ.— Այո։
ՖԼՈՐԱ.— Խելոք, մի ոտով ի՞նչպես կարելի է ման գալ։
ՍՈՒՐԻԿ.— Վա՜յ։ Ինչո՞ւ չի կարելի։ (Արամին): Ուզո՞ւմ եք ես ման գամ։
ԱՐԱՄ.— Հապա։
ՍՈՒՐԻԿ (մի ոտը բարձրացնում է և սկսում է մյուսով թռչկոտալ: Արամը և Ֆլորան ծիծաղում են):
ՖԼՈՐԱ.— Դա ման գալ եղա՞վ։ Դու միայն թռչկոտում ես։ Եվ այդպես թռչկոտելով մինչև ո՞ւր կգնաս։
ՍՈՒՐԻԿ.— Մինչև ուր ուզում եք։ (Շարունակում է թռչկոտալ):
ՖԼՈՐԱ.— Դե, բավական է, հիմար, կհոգնես։
ԱՐԱՄ.— Բավական է, ջանիկս, բավական է։ Եկ ինձ մոտ։
ՍՈԻՐԻԿ (թոչկոտալով գնում է կանգնում Արամի առջև):
ԱՐԱՄ.— Այ տեսնում ես՝ ինչպես հեթեթում ես։ Եկ ականջ դնեմ սրտիդ։ (Ականջը կպցնում է նրա կրծքին): Օ՜, ինչպես խփում է... (Հանկարծ պինդ գրկելով երեխային սկսում է կաթոգին համբույրներ դրոշմել նրա ձեռքերին, գլխին, երեսին և մի րոպե ինքնամոռացության մեջ ընկնում):
ՍՈՒՐԻԿ (որ նրա համբույրների միջոցին տհաճության նշաններ էր ցույց տալիս, աշխատում է ազատվել նրա գրկից).— Թողեք. ծակում է։
ԱՐԱՄ.— Թողնե՞մ... Ոչ, չեմ թողնի։ Եթե կարելի լինի, ես կուրծքս կճղեմ և քեզ մեջը կնստեցնեմ, և դու ասում ես թողնե՞մ։ (Շարունակում է համբույրները):
ՍՈՒՐԻԿ.— Վա՜յ, թողեք, է՜, ցավեցնում եք... Ո՛ւֆ, մամա...
