խառնաշփոթ, և այդ մտքերն այժմ ավելի խառնվում ու շփոթվում էին Եվայի համառ հարցապնդումների առաջ։
— Ես նոր բան չպիտի ասեմ, օրիորդ,— սկսեց նա ակնոցն ուղղելով։ Ժպիտն արդեն չքացել էր նրա դեմքից, և այդ դեմքը մտքի բռնի լարված դրություն էր արտահայտում։— Կյանքն առհասարակ ձանձրալի է... Ամեն մարդ ձեզ նույնը կասի։
— Ես, օրինակ, տեսնում եք, նույնը չեմ ասում։
— Դուք... այո... բայց... Մինչև անգամ ամենալավատես մարդը չեմ կարծում, թե գոհ լինի կյանքից... եթե միայն, իհարկե, նա չի կեղծում։
— Հավատացնում եմ ձեզ, ես չեմ կեղծում, իսկ ես այնքան լավատես եմ, այնքան լավատես...
— Ես ձեզ համար չեմ ասում, օրիորդ։ Ես կատարելապես հավատացած եմ, որ դուք երբեք չեք կեղծում։ Ես խոսում եմ գլխավորապես իմ մասին։ Ասացի, որ ձանձրանում եմ կյանքից։ Ձանձրանում եմ ինչո՞ւ։ Որովհետև... նրա՛ համար, որ... տեսնում եմ, որ... ամեն բան ունայն է... բացարձակ ունայնություն է տիրում աշխարհիս երեսին... սկսած թագավորի պալատից մինչև ամենավերջին մուրացկանի խրճիթը... բացարձակ ունայնություն... մնայուն ոչինչ չկա։
Զարմացած, մեծ աչքերով Եվան անթարթ նայում էր Շահյանի ակնոցին և ահագին հետաքրքրությամբ սպասում էր, թե նա կշարունակի. բայց Շահյանը նրա հայացքի ազդեցության տակ կորցրեց իր մտքերի պաշարը և լռեց։
— Հետո՞, հետո՞։ Շարունակեցեք խնդրեմ,— բացականչեց Եվան։
— Էլ ի՞նչ շարունակեմ։ Ասացի, էլի...
— Չէ, սպասեցեք։ Այդ այնքան հետաքրքրական նյութ է. որ ես կուզեի ավելի շատ բան իմանալ ձեզնից։ Սպասեցեք։ Ուրեմն կյանքը ձեզ ձանձրալի է թվում նրա համար, որ ամեն ինչ ունայն է աշխարհիս երեսին, որ մնայուն ոչի՞նչ չկա։
— Այո։
— Զարմանալի է... Շատ լավ։ Բայց մի՞թե իսկապես մնայուն ոչինչ չկա։
— Ի՞նչ կա։
