էլ «Նոր-Դարն» են համարում։ Նրանք երբեք մարսել չեն կարող այն հարվածը, որ ամեն մի քայլափոխում տալիս է նրանց «Նոր-Դարը»։ «Մշակի» նոր խմբագիրը բավական թույլ մարդ է․ բան չի կարող շինել. խմբագիր լինելը թան չէ, ամեն մարդու բան չէ. քարակտեր է հարկավոր, զորեղ քարակտեր, որ ուներ Արծրունին, ունի և Սպանդարյանը, վերջինս ավելի, քան առաջինը — դրանում ես հաստատ համոզված եմ։ Այդ երկուսից զատ հայերիս մեջ դեռ ոչ մի խմբագիր չի կարողացել յուր համար հաստատ հող պատրաստել. Աբգար Հովհաննիսյանը ծաղրածու է միայն և սաստիկ վախենում է հասարակաց կարծիքից, խեղճ Արասխանյանցն էլ յուր բարությունից կապկություններ է անում։ Զ․ Մսերյանից նամակ ստացանք քո այն հոդվածի դեմ, որի մեջ խոսում ես Հայրիկին ընդառաջելու համար Մոսկվայից ընտրված պատգամավորների մասին։ Սաստիկ նեղացած է խմբագրությունից, որ այդ հոդվածը տպագրել ենք, որովհետև, յուր ասելով, ինքն և յուր ընկերներն օրինավոր կերպով ընտրված են հասարակությունից, եթե անդամ ընտրված էլ չլինեին, նրա կարծիքով ավելորդ և աննպատակահարմար էր հոդվածիդ տպագրելը։ Մի լռիր, թերթին բաներ գրիր, բայց ամենից առաջ մտածիր հոբելյանի մասին։
21. ՄԻՆԱՍ ԲԵՐԲԵՐՅԱՆԻՆ
Իմ սիրելի Մինաս.
Ինչքան էլ որ չեմ սիրում նամակներ գրել, մանավանդ որ բառիս բուն նշանակությամբ ժամանակ չունիմ, այնուամենայնիվ, վերջապես առնվազն ամոթ կլինի, որ այս վերջին, հունիս 20-ով գրած նամակդ էլ անպատասխան թողնեմ, ինչպես անպատասխան էի թողնում դրանից առաջ գրած նամակներդ, որի համար և միշտ նախատել եմ ինձ։ Սակայն պիտի ասեմ, որ բացի քեզնից՝ ես ուրիշ ոչ ոքի հետ
