«Ո՞վ, ասպե՛տք դիտոէն, զինվո՛րք հա
Բարձրից անդունդը իրեն կընետի
Այնտեղ ձգում եմ իմ ոսկե բաժակ.
Ով որ այդ խավար խորում կըգտնի
Իմ այս բաժակը և ինձ կըդարձնի,
Այս նրան հաղթության ընծա կըլինի»։
Կանչեց թագավորն և բարձր ժայռից,
Որ կանգնած էր վիհի վրա ծովի,
Անդունդը անտակ, սարսափեցուցիչ
Ձգեց նա հանկարծ բաժակը ոսկի։
«Ո՞ր համարձակը այժմ սիրտ կառնի
Եվ իմ բաժակը վիհից կըհանի»։
Բայց թե՛ ասպետը և թե՛ զինվորը
Կանգնած են անշարժ. պատասխան չըկա.
Նոըա առաջին մնչում է ծովը.
Բաժակի ետնից գնացող չըկա։
Թագավորն երրորդ անգամն էլ կանչեց.
«Ինչո՞ւ ամենքիդ լռություն տիրեց»։
Դարձյալ ձայն չըկա... Հանկարծ պատանի
Մի առաջ եկավ և խրոխտ ու հանդարտ
Հանեց վերարկուն և բացեց գոտի.
Նա վայր է դնում նոցա լուռ, հպարտ.
Եվ տիկնայք, ասպետք ասում են մտքում.
«Ա՜խ, դո՛ւ, պատանի, այդ ո՞ւր ես գնում»։
Եվ ժայռի ծայրին նա, մոտենալով,
Դեպի անդունդը հայացք է ձգում...
Այնտեղ-ներքև սաստիկ աղմուկով
Անթիվ պտույտներ վեր են բարձրանում.
Եվ ալիքները փրփրում, դալարում,
Ու ինչպես որոտ գոչում են, գոռում։
Եվ խառնվելով միմյանց հետ նոքա,
Ոռնում են, սուլում, շաչում ինչպես ջուր,
Երբ դա թափվում է սաստիկ կրակի վրա.
