91. ՎԱՐՎԱՌԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻՆ
Ձալո ջան.
Թեև գիտեմ, որ փոդրաթովդ շատ ես զբաղված, բայց և այնպես խնդրում եմ իմ հետևյալ խնդիրքս անկատար մի թողնիր։
Գարեգին Լևոնյանից («Գեղարվեստի» խմբագրից) ես ստանալիք ունիմ 100 ռ., որ նա ինձ տված առանձին ստորագրությամբ պարտավորվել է վճարել մաս-մաս, այսինքն՝ օգոստոսի սկզբին և կեսին 30-ական ռ. և մնացած 40 ռ․ սեպտեմբերի 15-ին։ Նամակիս հետ ուղարկում եմ այցետոմսը առաջին 30 ռ. ստացման մասին։ Խնդրում եմ այդ տոմսը ներկայացրու իրեն և փողը ստացիր։ Տոմսը իրան կհանձնես, իհարկե, այն ժամանակ, երբ փողը կստանաս։ Մյուս 30 ռ. և 40 ռ. մասին նման տոմսեր կուղարկեմ իր ժամանակին։ Այդ փողերը վերցրու քո պարտքին։ Օլիայի կարիքների համար ես փող կուղարկեմ սեպտեմբերին, հետևյալ ամսին էլի կղրկեմ։
Ո՞նց եք։ Ի սեր աստուծո Օլիային մի թողնիր, որ շատ դարդ անի իմ մասին։ Առայժմ մեր մտահոգության առարկան բնակարանի խնդիրն է. մի ծանոթ բժիշկ կա, որի մոտ ուզում ենք նախլեբնիկ մտնել ամսական 30-ական ռուբլով։ Այս երեկո գնալու ենք խոսելու։ Մինչ այդ ապրում ենք խմբագրատանը։ Այստեղ դեռ հովերը չեն սկսվել։
Շատ բարևներ ամենքին. ալարս գալիս է մեկ մեկ անունները հիշել։
Վլադիկավկազի ճանապարհը մտքիցս չի հեռանում, անցել ենք այնպիսի հսկայական լեռների գլխով և ձորերի միջով, որոնց տեսքը մարդու մազերը բիզ-բիզ են կանգնեցնում։ Մեզ հետ գալիս էր մի ռուս податной инспектор, քիչ էր մնում վախից սիրտը ճաքեր։
Հենց նոր ես ու Մալխասը գնացել էինք կլուբի պարտեզում ճաշելու. 2 ռ. 10 կ. փող ծախսեցինք և քաղցած դուրս եկանք։ Ահա թե ինչ է նշանակում ընտանիքի մեջ չապրելը։
Եթե մին-մին գրես, վատ չես անի։
