Կարդացի Ոսկու Ձոնի հոդվածը. Մոսկվայից ոչ մի կոպեկ չի ստացված։ Հույս ունիմ՝ հիմա շատ լավ ես։
Սիրելի Մալխաս.
Այդպես ուրեմն — արդեն բարակեց և կտրվո՞ւմ է։ Շատ և շատ ցավալի է։ Նախիջևանցիք հետո կզգան թե ինչ ունեին և ինչ կորցրին։ Նրանք երկրորդ Մալխասյան չեն գտնիլ — դրան ես հավատացած եմ։ Թող նորից գնան իրենց մեռած քաղաքով և անհայտության ու մոռացության գիրկը նետվեն։ Բայց պրիստիժդ չձգելու համար բաժանորդներիդ՝ ժողովածվով է թե ինչով՝ հատուցում պիտի տաս։ Այն ժամանակ իրավունք կունենաս սրտալի թքելու ամենքի երեսին։
Եթե սրանից առաջ ուղարկածս մամուլը տպել ես («Մշակից» պահանջված հաշիվների մասին), այս էլ պետք է տպես անպատճառ։
Գրում ես թե ուզում ես շաբաթաթերթ հրատարակել այստեղ։ Խորհուրդ չեմ տալ ամենևին։ Այստեղ կարելի է ուրիշ գործ կատարել, որի մասին կգաս կխոսենք։ Դա ալմանախներ — գրական ժողովածուներ — հրատարակելու գործն է, որ այժմ մեծ աջողություն ունի Ռուսաստանում։
Այս նամակս երևի վերջինն էլ կլինի։
Սիրելի Մալխաս.
Եթե քաջ ես, տպիր Յունիուսի մասին կազմածս մամուլը։ Իսկ եթե տպելու չես, ետ ղրկիր ինձ։
Քեզնից նամակի եմ սպասում։