չափիր, մի անգամ կտրիր։ Կտրել կենդանվույն շատ դժվար է։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ․— Իհարկե, դժվար է։ Բայց չէ՞ որ նրանց ամուսնությունը վաղուց խախտված էր։ Այնպես որ քանդելն այնքան էլ դժվար չէր, որքան թվում էր։ Նա ինքն էլ հասկանում է, որ այն բոլորից հետո, ինչ որ պատահել է, ինքն արդեն չի կարող վերադառնալ։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Բայց ինչո՞ւ։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Ի՞նչպես թե ինչու։ Իր այն բոլոր զզվելի արարքներից հետո, այն բանից հետո, երբ նա երդվում էր, թե այլևս չի անի, և եթե անի, ինքն իսկ կղրկի իրեն - ամուսնու բոլոր իրավունքներից և կնոջը կատարյալ ազատություն կտա։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Այո՛, բայց ինչ ազատություն կարող է լինել մի կնոջ համար, որ կապված է ամուսնությամբ։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Ապահարզան։ Նա խոստացել է ապահարզան տալ, և մենք կպնդենք։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Այո, բայց Ելիզավետա Անդրեևնան այնպես սիրում էր նրան...
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Ախ, նրա սերն այնպիսի փորձությունների է ենթարկվել, որ հազիվ թե այդ սիրուց որևէ բան լինի մնացած։ Է՛լ հարբեցողություն, է՛լ խաբեբայություններ, է՛լ անհավատարմություններ։ Կարելի՞ է միթե սիրել այդպիսի ամուսնու։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Սիրո համար ամեն բան կարելի է։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Դուք ասում եք՝ սիրել, բայց ի՞նչպես կարելի է սիրել մի այդպիսի փալաս-մարդու, որի վրա ոչ մի վստահություն չի կարելի ունենալ։ Գիտե՞ք բանն ինչումն է... (Ետ է նայում դեպի դուռը և շտապում է պատմել): Գործերը խանգարվել են, ամեն բան գրավ է դրված, վճարելու փող չկա։ Վերջապես, հորեղբայրն ուղարկում է երկու հազար, տոկոսները վճարելու։ Նա տանում է այդ փողերր և կորչում։ Կինը նստած է հիվանդ երեխան ձեռքին, սպասում է, և, վերջապես, նամակ է ստացվում, որ սպիտակեղենն ու իրերն ուղարկենք իրեն։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Այո՛, այո՛ գիտեմ։
