ԳՆՉՈՒ.— Չգիտեմ։ Լավ է հագնված։ Սամույրի մուշտակով։
ՖԵԴՅԱ.— Բարորա՞։ Դե ինչ, կանչիր։
ԱՖՐԵՄՈՎ.— Այդ ո՞վ է եկել քեզ մոտ այստեղ։
ՖԵԴՅԱ.— Սատանան գիտե։ Ով ինչ գործ ունի ինձ հետ։
ՖԵԴՅԱ.— Ա՜, Վիկտո՜ր։ Ահա թե ում չէի սպասում։ Վերարկուդ հանիր։ Ո՞ր քամին է քշել քեզ այստեղ։ Դե նստիր։ Լսիր, ա՛յ, «Не вечерняя»։
ՖԵԴՅԱ.— Ա՛յ երգ։ Ա՛յ երգ։ Զարմանալի՜ է։ Եվ որտե՞ղ է լինում այն, ինչ որ արտահայտված է այստեղ։ Ահ, լա՜վ է։ Եվ ինչո՞ւ մարդ կարող է հասնել այսպիսի խանդավառության, իսկ շարունակել այդ խանդավառությունը չի կարելի։
ԵՐԱԺԻՇՏ (գրում է).— Այո, շատ ինքնուրույն երգ է։
ՖԵԴՅԱ.— Ոչ թե ինքնուրույն, այլ ա՜յն է իսկականը...
ԱՖՐԵՄՈՎ.— Դե... դուք հանգիստ առեք։ (Վերցնում է կիթառը և նստում Կատյայի մոտ):
ԵՐԱԺՒՇՏ.— Իսկապես հասարակ բան է, միայն չափն է։
ԿԱՐԵՆԻՆ— Je voudrais vous parler sans tèmoins[1].
ՖԵԴՅԱ.— Ի՞նչի մասին։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Je viens de chez vous. Votre femme m‘a charge de cette lettre, et puis[2]...
ՖԵԴՅԱ (առնում է նամակը, կարդում է, հոնքերը կիտում, հետո սիրալիր ժպտում).— Լսի՛ր, Կարենին. դու հո գիտես ինչ է գրած այն նամակի մեջ...
