մի կյանք է ազատել, իսկ ես փող եմ տալիս։ Մի տեսակ անհաճո բան կա այստեղ։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Տուր ես կտամ։ Ես գիտեմ ինչպես։ Վերցրու և տուր էլի՛։
ԲԺԻՇԿ (վեր է կենում և տալիս է դեղատոմսը): Այսպես այս փոշիները, պետք է ճաշի մի գդալ եփած ջրի մեջ լավ խառնել և (շարունակում է)...
ՍԱՇԱ.— Տեսնել չեմ կարող դրանց հարաբերությունները։ Լիզան կարծես թե սիրահարված է Կարենինի վրա։
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ.— Ի՞նչ կա այդտեղ զարմանալու։
ՍԱՇԱ.— Զզվելի՜ է։
ԼԻԶԱ (Կարենինին).— Նա այնպե՜ս սիրե՜լի է այժմ։ Հենց որ լավ զգաց իրեն, իսկույն սկսեց ժպտալ և խոսել։ Ես կգնամ նրա մոտ։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Բայց թեյ խմեցեք, մի քիչ բան կերեք։
ԼԻԶԱ.— Այժմ ինձ ոչինչ հարկավոր չէ։ Այնպես լավ եմ զգում ինձ այսքան վախերից հետո (հեծկլտում է):
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Այ, տեսնո՞ւմ եք, որքան թույլ եք։
ԼԻԶԱ.— Ես երջանիկ եմ։ Ուզո՞ւմ եք տեսնել նրան։
ԿԱՐԵՆԻՆ.— Իհարկե։
ԼԻԶԱ.— Եկեք ինձ հետ։ (Գնում են):
ԱՆՆԱ ՊԱՎԼՈՎՆԱ (վերադառնում է).— Ի՞նչ ես քիթ ու մռութդ հավաքել։ Այնպես փառավոր կերպով տվեցի, և նա էլ առավ։