ԱՆՆԱ ԴՄԻՏՐԻԵՎՆԱ.— Ո՛չ, նրա մասին մի խոսեք։ Բայց այս մի ինչ որ կախարդություն է։ Նրան կարծես փոխել են։ Դուք հո գիտեք — ես այն կնոջ մոտ էի։ Գնացի, տանը չէր, այցետոմս թողի։ Elle m'a foit demander quand je pourrai la rccevoir[1]։ Եվ այժմ (նայում է ժամացույցին), ժամը 2-ին, ուրեմն իսկույն, պետք է գա։ Ես խոստացա Վիկտորին, որ կընդունեմ, բայց հասկանո՞ւմ եք դրությունս։ Ինքս ինձ կորցրել եմ։ Եվ ըստ հին սովորության խնդրեցի ձեզ, որ գաք։ Ինձ հարկավոր է ձեր օգնությունը։
ԻՇԽԱՆ ԱԲՐԵԶԿՈՎ.— Շնորհակալ եմ։
ԱՆՆԱ ԴՄԻՏՐԻԵՎՆԱ.— Լավ հասկացեք ինձ. այդ կնոջ այս այցելությունը վճռում է ամբողջ գործը, Վիկտորի վիճակը։ Ես պետք է կամ չհամաձայնեմ, բայց... ինչպես կարող եմ։
ԻՇԽԱՆ ԱԲՐԵԶԿՈՎ.— Դուք ամենևի՞ն չեք ճանաչում այդ կնոջը։
ԱՆՆԱ ԴՄԻՏՐԻԵՎՆԱ.— Երբեք չեմ տեսել։ Բայց վախենում եմ նրանից։ Լավ կինը չի համաձայնի թողնել ամուսնուն և լավ մարդուն։ Չէ որ Ֆեոդրը Վիկտորի ընկերն է և եղել է մեր տանը։ Նա շատ սիրելի էր։ Ասենք ի՛նչ տեսակ էլ որ լինի։ Quels que soient les torts qu’il a eus vis-à vis d’elle[2]. չի կարելի թողնել ամուսնուն։ Պետք է տանել սեփական խաչը։ Ես մի բան չեմ հասկանում, ինչպես կարող է Վիկտորն իր համոզումներով համաձայնել ամուսնանալ բաժանված կնոջ հետ։ Քանի՜ անգամ վերջերս ինձ մոտ տաք-տաք վիճաբանել է Սպիցինի հետ, ապացուցելով, որ ապահարզանը չի համապատասխանում իսկական քրիստոնեությանը, և այժմ ինքն է այդ բանն անում. Si elle a pu le charmer a un tel point...[3]։ Ես վախենում եմ այդ կնոջից։ Սակայն ես ձեզ կանչել եմ, որ լսեմ ձեզ, իսկ ամբողջ միայն ես եմ խոսում։ Ի՞նչ եք կարծում դուք։ Ասացեք։ Ձեր