Այո՛, միայն և միայն այդ ապագային
Հասնելուս համար քո դեմ կըկռվեմ։
Ես կըժողովեմ ամենավերջին
Տկար ուժերս և քեզ կըսպասեմ։
Եվ այնուհետև թեկուզ ողջ երկինք
Շանթ ու կայծակով յուր զարհուրելի
Արդեն որոշած իմ դատակնիք՝
Փլչի իմ գլխին,— ես բնավ չեմ սարսի։
Եթե ի վերուստ ինձ վիճակված է
Հասնել իմ ըղձին, վեհ նպատակին,
Ապա ոչինչ խիստ ճիվաղ կարող չէ
Փոխել այդ բանը երբե՛ք բնավին...
Իսկ եթե ազատ ճակատագիրս
Ընդհակառակն է ինձ տնօրինել,
Հայնժամ պիտ՝ թեքեմ իմ հպարտ գլուխս,—
Ճակատագրի դեմ չեմ կարող կռվել։
16 հուլիսի 1886.
ԱՌԱԳԱՍՏ
(Լերմոնտովից)
Այն առագաստն է սպիտակ երևում
Կապուտակ ծովի մութ մառախուղում...
Ի՞նչ է փնտրում նա հեռու աշխարհում,
Ի՞նչ է թողել նա մայրենի երկրում...
Խաղում են ալիք, սուլում է քամին,
Կայմը թեքվում է, ծռվում, ճռնչում...
Ավա՜ղ, չէ փնտրում նա բախտ բնավին,
Եվ ոչ բախտիցը փախչել է ճգնում։
Ծովը նորա տակ ծփում է մեղմիկ,
Վերը ոսկեշող արեգն է փայլում,
Բայց նա՝ խռովահույզ՝ խնդրում է մրրիկ,
Մրրիկների մեջ կարծես հանգիստ կա։