Կես Ժամից հետո ծեր կոմսը մտավ, իր կնոջ բուդուարը։
— Ի՞նչ կասեք, հոգյակս, հրամայե՞մ, որ թանկագին հյուրի համար սամովար գնեն,— ասաց նա կսմթելով կնոջ թուշը»։
Դ՛ե հիմա, սրանից հետո հարցնեմ ձեզ, ջանիկս, ի՞նչպես եք գտնում։ ճիշտ է, մի քիշ բաց է գրած, սրանում խոսք չկա, բայց լավ։ Ինչ-որ լավ է, լավ է։ Բայց ահա թույլ տվեք ես մի կտոր էլ արտագրեմ «Երմակ և Զուլեյկա» վիպակից։ Երևակայեցեք, ջանիկս, որ կազակ Երմակը, Սիբիրի վայրենի և ահարկու նվաճողը, սիրահարված է Զուլեյկայի, Սիբիրի Կոշում թագավորի աղջկա վրա, որին գերի է վերցրել։ Անցքն ուղղակի Եվան Գրոզնու ժամանակներից է, ինչպես տեսնում եք։ Ահա Երմակի և Զուլեյկայի խոսակցությունը.
«— Դու ինձ սիրո՞ւմ ես, Զուլեյկա։— Օ՜, կրկնիր, կրկնիր...
— Ես սիրում եմ քեզ, Երմակ,— շշնջաց Զուլեյկան։
— Երկինք և երկիր, շնորհակալ եմ ձեզնից. ես երջանիկ եմ... դուք տվիք ինձ ամեն բան, ամեն բան, որին պատանեկական հասակիցս ձգտում էր իմ հուզումնալից հոգին։ Ուրեմն, ահա՝ թե ուր էիր տանում, իմ աստղ ուղեցույց, ահա թե ինչու դու բերիր ինձ այստեղ, Քարե Գոտու հետևը։ Ես ցույց կտամ ամբողջ աշխարհին իմ Զուլեյկային, և մարդիկ, կատաղած հրեշները, չեն համարձակվի մեղադրել ինձ։ Օ՜, եթե նրանց հասկանալի են սրա քնքուշ հոգու այս ծալուկ տանջանքները, եթե նրանք ընդունակ են տեսնելու մի ամբողջ պոեմ իմ Զուլեյկայի մի հատիկ արցունքի մեջ։ Օ՜, թույլ տուր ինձ համբույրներովս սրբեմ այդ արցունքը, թույլ տվեք խմեմ այդ երկնային արցունքը, իմ չնաշխարհիկ արարած։
- Երմակ,— ասաց Զուլեյկան,— աշխարհը չար է, մարդիկ անարդար։ Նրանք կհալածեն մեզ, նրանք կդատապարտեն մեզ, իմ սիրելի Երմակ։ Ի՞նչ պիտի անի խեղճ կույսը, որ մեծացել է Սիբիրի հայրենի ձյուների մեջ, իր հոր յուրտում, ձեր ցուրտ, սառցային, անհոգի, ինքնասեր աշխարհում։ Մարդիկ չեն հասկանա ինձ, իմ ցանկալի, իմ սիրեցյալ։
