Այդ բաժին է միայն անասունների,
Որոնք ապրում են, որպեսզի մեռնին։
Բայց դուք մեռնում եք, որպեսզի ապրիք,
Եվ ձեզ այն վսեմ ներքին անպատում
Բերկրանքն էլ բավ է, որ աստվածային
Հատուկ ձեռքով է ձեր սրտում վառվում։
Ձեռագործ պսակներ նույնպես ձեզ պետք չեն,
Դրանցով զարդարվի թող մահկանացուն.
Բայց դուք անմահ եք,— դրանք շատ չնչին են,
Ձեր պսակն է ձեր — սուրբ գործն և անուն։
15 փետր. 1887.
ԵՍ ՍԻՐՈԻՄ ԵՄ
Ես սիրում եմ անուշ գարուն,
Եվ յուր պայծառ արեգակ,
Երբ ծաղկում է գեղ բնություն,
Երբ եռում է զվարթ կյանք.
Բայց և սրտիս երբեք օտար
Չէ ձմեռը տխրաբեր.
Ո՛չ նրա բուքը աարսափահար,
Ո՛չ երկնքի մութ ամպեր։
Ես սիրում եմ Ապողոնի
Քնարի ձայնը հեզ, քաղցրիկ
Եվ սիրահար վառ սոխակի
Վաղորդյան մեղմ դայլայլիկ.
Բայց և սրտիս երբեք օտար
Չէ թշվառի լռիկ կոծ,
Ո՛չ որոտը կայծակնահար,
Ո՛չ օվկիան ալեկոծ։
Ես սիրում եմ սիրուն կուսի
Սիրահամբույր հեզ հայացք
Եվ նորաբաց արշալուսի