Էջ:Nightmares and Slumbers (stories).djvu/128

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Վերջինս բավական մեծ և գեղեցիկ կենդանի էր, բոլորովին սև և ծայր աստիճանի հնարամիտ։ Կինս, որ բոլորովին սնահավատ չէր, նրա մասին խոսելիս մի հին ժողովրդական հավատալիք էր հիշում՝ ըստ որի իբր կատուները կերպարանափոխված վհուկներ են։ Անշուշտ, կինս ոչ մի լուրջ բան նկատի չուներ, և դա ասում էր հենց այնպես, և եթե ես հիմա նշում եմ այդ մանրուքը, ապա պարզապես որովհետև այն հենց նոր միտքս ընկավ։

Պլուտոնը, այդպես էր կատվի անունը, իմ սիրեցյալն ու մշտական խաղընկերն էր։ Ես ինքս էի նրան կերակրում և ուր էլ որ գնայի, նա ինձնից պոկ չէր գալիս։ Նույնիսկ ստիպված էի միջոցներ ձեռք առնել, որպեսզի նա հետս փողոց դուրս չգար։

Այդպես տևեց մի քանի տարի, որոնց ընթացքում (ամոթով եմ խոստովանում) բնավորությունս հիմնովին փոխվեց իմ վարած անժուժկալ կյանքի հետևանքով։ Օրեցօր ես ավելի նյարդային ու դյուրագրգիռ էի դառնում և պակաս հանդուրժող ուրիշների հանդեպ։ Ես ինձ թույլ էի տալիս կոպտել կնոջս և մի անգամ նույնիսկ ծեծեցի նրան։ Բնականաբար, կենդանիները չէին կարող չզգալ այդ փոփոխությունը։ Ես ոչ միայն դադարեցի խնամել նրանց, այլև սկսեցի ծեծել։ Սակայն Պլուտոնի հանդեպ ես դեռ զուսպ էի և չէի տանջում նրան, ինչպես, օրինակ, կապիկին, ճագարներին և նույնիսկ շանը, երբ նրանք պատահմամբ կամ սիրուց մղված ձեռքիս տակ էին ընկնում։ Սակայն նշածս թուլությունը (ալկոհոլից ավելի սոսկալի փորձանք չկա) աստիճանաբար ավելի ու ավելի էր տիրում ինձ, և, վերջապես, նույնիսկ Պլուտոնը, որն արդեն ծեր ու քմահաճ էր դարձել, ենթարկվեց իմ կեղեքումներին։

Մի գիշեր, երբ ես սովորականի պես գինետնից ծայր աստիճան հարբած տուն վերադարձա, ինձ թվաց, թե կատուն խուսափում է ինձնից։ Ես իսկույն ճանկեցի նրան, և խեղճ կենդանին վախից մի թեթև կծեց ձեռքս։ Ես կատաղությունից ինձ չէի ճանաչում, իմ բուն հոգին ասես լքել էր մարմինս։ Ջղերս դողում էին ավելի քան դիվային զայրույթից, որը գինով էր ոգեկոչված։ Ես բաճկոնիս գրպանից հանեցի իմ գրչահատը, բացեցի, և խեղճ անասունի կոկորդից բռնած, սառնասրտորեն հանեցի նրա աչքը։

Առավոտյան, երբ քունը ցրեց գինարբուքի մթագնումը, և խելքս գլուխս եկավ, ես սարսափած զղջացի իմ արած հանցանքը,