I «Դե մի շուտ արի, որդի։ Պա)հ, տնաշեն, աչդ ի՜նչ ծիծա– ղեչին ես… Այդ ի՜նչ տերտերի փարաջա եք հագեր Եվ այդ հագուստո՞վ են րոլորը ճեմարան գնում։^։ Այսպիսի խոսքերով գիմավորեք ծերոլնի քալբան իր եր¬ կու որդիներին, որոնք սովորում էին Եիևի հոգևոր գպրոցում. և արդեն եկել էին տուն՝ իրենց հոր մոաւ Արդիները հենց նոր էին ձիերից իջել։ նրանք երկու հաղ–, թանդամ երիտասարդներ էին, որ նորավարտ սեմինարիստ¬ ների նման դեոևս շեդ էին նայում* Նրանց առույգ և առողջ երեսներին բուսել էր առաջին աղվամազը, որին դեռ ածելի չէր դիպել։ ձոր այդպիսի ընդունելությանը խիստ ջփոթեցրեւ էր նրանց, և նրանք անշարժ կանգնել էին՝ աչքները գետնին հառած։ «Եացե'ք, կացեք, ես ձեզ մի լավ մտիկ անեմ,— շարու¬ նակեց հայրը, նրանց դես ու դեն շուռ տալով.— Այդ ի՞նչ եր¬ կար վերարկու է։ Համա թե վերարկու է հա՜… Այդպիսի վե¬ րարկու աշխարհում դեռ չի եղել։ Դե, ձեզանից մեկը թող վա¬ զի, տեսնեմ չի՞ խճճվի նրա փեշերի մեջ և չի՞ թրմփա գետին»։ «Մի՞ ծիծաղիր, բատկո, մի՞ ծիծաղիր»,– վերջապես ասաց ավադ որդին։ «Մի սրան տես, ի՜նչ փքվածն է։ Ւսկ ինչո՞ւ չպիտի ծիծա– . դեմ որ..,»։ «Այնպես։ Թեև դու իմ բատկոն ես, բայց որ ծիծաղես, աստված վկա, կթակեմ»։ ֊4Տ0–
