նավամատույցը կքանդեր իր մեջ՝ ինչ որ ջորը կշիներ։ Մյուս կողմե, բժիշկը կհամառեր ծով ղրկել աղջիկը։
Իրիկուն մը, նավակ մտած պահուն, երբ տասնոցը կդներ կուզի կին ձեռքը, սա արագ շարժումով մը ծռեցավ և իր գարշելի շրթները փակցուր Եվնիկեին սպիտակ գիրուկ ձեռքին․ աղջիկը սուր աղաղակ մը արձակեց, զզվանքի, սոսկումի աղաղակ մը, և միևնույն ժամանակ ուժով մը հրեց կուզիկը, որ գնաց թավալեցավ նավամատույցին վրա, ոտքերը օդին մեջ, ցուպը չորս քայլ հեռուն։
Երբ Սամիկը ոտքի ելավ, նավակը հեռացած Էր արդեն․ կուզիկը, անխոսուկ, առավ ցուպը նորեն և կզկտեցավ, տրտում տխուր։
Վերադարձին, կուզիկը ա՛լ ոէ տեղեն ելավ, ո՛չ ալ նայեցավ մանկամարդ աղջկան։
Հաջորդ իրիկուն, երբ մայր ու աղջիկ նավամատույց եկան, հոն չէր Սամիկ աղբարը։ Նավավարին հարցուր Եվնիկե․
— Հը՝, ան զավալլըն, պատասխանեց մարդը, երեկ գիջեր գաղտուկ գացեր Է կնիկներուն բաղնիքը մտեր Է՝ վլասվելու համար… ետքեն չէ կրցեր դուրս ելլալ… խղդվեր Է… աս առտու լեշը կտանք… ազատեցավ…
Նավակ չնստավ Եվնիկե, բռնեց մոր թևեն և ետ դարձուց զայն, տխրորեն մրմնջելով․
— Մա՛յր, ա՛լ ծով չեմ մտնար․ ջիղերս հանդարտեցան:
