Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 1 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/13

1867

2. ԻՑԻ՜Վ ԹԵ

Ո՜հ, ի՞նչ ես դու, սե՞ր, երկնի հո՞ւր կամ ժըպի՞տ...
Չունի երկին աչացդ կայծերն ու կապույտ,
Վարդը չ՚ունի քու լանջդ անբիծ, լուսափթիթ...
Չ՚ունի լուսինն վարդերն շիկնոտ այտերուդ:

5 Գիշերն երկնի կայծից, լուսնույն սխրադեմ,
Ցերեկն ալյաց, ծաղկանց ժպտիս... մեկո՜ւն գեթ...
Իսկ քեզ համար ես արցունքով կ'աղոթեմ,
Դու չ՚ես շնորհեր նայվածք մ'ինձ հուր աչերեդ:

Արդյոք էա՞կ մ՚ես, թե՞ երկնի զըվարթուն.
10 Կը նախանձին փայլիդ վրա վարդ, լուսնակ,
Ձայնիկդ ապշած լսելով քաղցր ու թրթրուն`
Նոճերու մեջ կ՚ըսգա լըռիկ լուսինյակ:

Ծնեի իցի՜վ թ՚հևացող հով մ՚անուշիկ
Եվ գգվելով երազք ճակտիդ այդ անսուգ,
15 Տայի շունչըս շուրթերուդ մեջ ես հուշիկ,
Լոկ սրբելով՝ եթե շողար աչքդ արտասուք: