Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/203

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Անիծյալ ըլլան նախանձոտ աչքերը, որ տգեղությունդ երեսիդ կը զարնեն։

ԱՐՏԱՇԻՐ. — Խեղկատակ... (չորս կողմը կսկսի զննել):

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ. — (մեկուսի) Բայց այս մարդիկը ինչ փսփսացին, Աստվա՜ծ իմ... Ի՜նչ կորոնեն չորս կողմերնին։

ՍՄԲԱՏ. — (նույնպես) Բայց ես հոս խաչեր և զենքեր կր տեսնեմ, տե՛ր արքա։

ԱՐՏԱՇԻՐ. — Զենքե՞ր, մենք ալ ունինք... Խաչերն ի՞նչ կրնան ընել մեզ, Սմբատ։

ՍՄԲԱՏ. — Մանավանդ քեզի, որ խաչակնքելե անգամ կը սոսկաս` վախնալով որ ալքդ կը կուրցնես։

ԱՐՏԱՇԻՐ. — Բայց ես կըսեմ, թե ես այսչափ գեղեցիկ երբեք տեսած չեմ։

ՍՄԲԱՏ. — Նորերը միշտ նախամեծար կըլլան, տե՛ր արքա։

ԱՐՏԱՇԻՐ. — (բարձր, առ Շահանդուխտ) Ամուսնացյա՞լ ես, օրիորդ։

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ. — (կարմրելով և սւչքերը խոնարհեցնելով) Ո՛չ, տեր իմ...

ԱՐՏԱՇԻՐ. — Ճշմարի՞տ կըսես, քեզի պես գեղեցիկ աղջիկ մը ամուսնացած չըլլա, զարմանալի բան։

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ. — (նեղանալով) Տարօրինակ կը խոսիս, տեր իմ։

ԱՐՏԱՇԻՐ. — Կը հաճի՞ս հոս քովերնիս նստիլ, օրիորդ... որ ձեր քաղաքին վրա խոսինք։

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ. — (քիչ մը խստությամբ) Շնորհակալ եմ, տե՛ր իմ... Մեր քաղաքին մեջ մոլի թագավորի մը պատմութենեն ու չարիքներեն ուրիշ բան չիկա։