Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/214

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ.— Միթե է առանց արցունքի սիրեl... Միթե դու չե՞ս լար, Հրաչյա, ահա երկնագույն ալքերդ սքողված են... Միթե չե' и ուզեր մեռնիլ... ՀէԱՉՅԱ.— Այո'.*, մեր սրաերր մեկ արձադանք մը ունին... Օայց եթե կոհակի մը մեջ նետ վին ք՝ մեր վրա ծավալոդ կոհակին վերջին ծալքը մրմունջ մը ունի. եթե դաշույնով մեռնինք՝ մեր կսկիծը տրտունջ մ՛ունի, մեր արյունը դարձյալ ձայն մ՝ունի... չր գիտե и որ ամեն ձայն ալ երկնի մեջ արձադանք մը ունի... Միթե կարելի* ( որ երկ ու հովերու պես մարինք աոանց ձայնի և կորնչինք փչաաակի մառախուղի և ամպերու մեջ։ ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ.— Եվ կը կարծե՞ս, որ թողուն մեզ որ հան¬ գիստ սիրենք զիրար... Ի՞նչ է մեր ըրածը. սիրել, ապրիլ միմիայն իրարու նայվածքի մեջ... Եթե զիրար ատելու ԸԱտյինք, այն ատեն ամենքը մեզ կօդնեին և հարյու֊ րավոր ձեռքեր սրով կը նպաստեին, և մեր հայրերն իսկ մեր զինավարմը կ ըլլային. ի նչ կյանք... Միթե սիրե՞լ է այս... Վախնալ և հուսալ ձայնե մը, տրոփե մը, տե֊ րևե մը, լույսե մը, մութե մը, շունչն մր, շուքե մր, վեր֊ ջապես իրարմե... Կ անցնին աշխարհի փառքերն ու վա- յեչքները. մենք անոնց սսi վերին տակ երկու աննշան ծաղիկ էինք գիրկընդխառն փթթած, դեո կոկոն էինք, րացվեցան մեր թերթերր, տեսանք զիրար, ծպտեցանք, պիտի թոռմինք... Հրաչյա, դեո դրկե' դիս... ՀթԱՋՅԱ.— ք*այց վայրկյան մր ալքերուս մս։ նայե... Օր֊ չա~փ գեղեցիկ ես... 0~հ, չէ', չր մեռնինք, Շահանդոլխտ, գեռ ապրինք, երկաքնիս ալ նորատի ենք... Դեո բուրաս¬ տանը չր մտած% միայն բուրումներ կզդպնք, տեսնենք — 214 -