Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/230

մէ, որ ալ ձայն շունի, և թագավորը վաղն իր սիրայն մհջ պիտի վերածնիչ և Սմբատ ալ իր հազթական ճակատը երկու սիրահարի շաոագույն դեմքերու մեջ պիտի փայ- լեցնե... Այնպես շէ՞, տե'ր իմ։ ԱՐՏԱՇԻՐ*— Խեղկատա' կ, մի այն գործդ կը պակսի։ ՍՄՐԱՏ*— Միտք ունեցողին համար գործն ի*նշ է, տեր ար¬ ծ՛"* ԱՐՏԱՇԻՐ*— Ազեկ խորհե՞ր ես, Սմբատ։ ՍՄՐԱՏ*— Ւնչպես որ ազեկ խորհեր եմ Արտաշրի մտերիմն րլլալոլ համար։ ԱՐՏԱՇԻՐ*— Ե՞րբ պիտի ճամբա ելնես։ ՍՄՐԱՏ.— Գուցե հիմա։ ԱՐՏԱՇԻՐԶօրականին տնակը, այնպես շէ՞։ ՍՄՐԱՏ *— Անշուշտ... Հիմա աղջիկը մինակ է տնակը, և զո~ րականն ալ նույնպես բանտին մեջ մինակ... Ծիաէն Սմրատ կը պակսի։ ԱՐՏԱՇԻՐ*— Արտաշիր ալ թագավոր է, րայց մի այն այն աղ֊ ։Нс ке պ»կ"Ւ ՍՄՐԱՏ.— Ուրեմն թագիդ մեկ ադամանդն ընել կուզես զայն, տեր արքա։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— Անիրավ ես Սմրատ. ավելին... կենացս մեկ կայծն է նա։ ՍՄՐԱՏ*— Թադուհվույն գերեզմանին վրայեն վարդ պիտի քաղես, տեր արքա։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— Այդ վարդը ցող ուևի, այնպես շէ*, Սմրատ։ ՍՄՐԱՏ«— Տեր արքա, բոցավառ արևուն ճաոագայթները շուտով կը ցամքեցնեն զայն։