Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/233

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Տեսիլ է ԱՐՏԱՇԻՐ ևՀԵՐԱՆՈՒՅՇ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ.— Զիս տեսնել ուզե՞ր ես, Արտաշիր։ ԱՐՏԱՇԻՐ*— Այս' > Հերանույշ... Զա(ւմանքի մեջ կը տեսնեմ զքեզ, ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ.— Կը հասկնաս... ԱՐՏԱՇԻՐ.— հավաաաս, բան մը շեմ հասկնար։ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ.— Շատ լավ**» Ուրեմն ինչո՞ւ ուզեր էիր զիս։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— Ամբաստանություն մը կա վրադ... և դու շի պի֊ տի կարենաս արդարացնել ինքզինքդ։ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇաստանությո ւն մը... և տեսնենք, ո՞րն է այդ։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— Հե րանույշ, անխելքություն շէ միթե, պալա¬ տին գաղտնիքն օտարի մը հաղորդելու հանդգնիլը, ան¬ խելք ություն շէ՞ թագուհվո մը ժողովրդյան արձագաբն ըլլալը։ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ.— Արտաշիր, անցելույն վարագույրր մի' բա¬ նար։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— ծւ/ ներկային վրա կը խոսիմ, անցյալր ինծի համար շունչ և հիշատակ շունի։ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ.— Ապա^ո վ ես թե ներկայն խղճիդ ւԼրա շր ծան¬ րանար։ ԱՐՏԱՇԻՐ.— Այո t ներկային մեջ դու իմ կյանքիս թելեն կախ֊ յալ ես, ո՛չ զայն բռնելու կարողություն ունիս և ո շ կտրելու սուր։ ՀԵՐԱՆՈՒՅՇ*— Կը տեսնեմ որ անմեղի մը դագաղին L[piU տապար կը դնեսճ զայն դահիճ հրատարակելու համար... — 233 ֊