Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/271

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ.- Տեր արքա, մանկիկն ալ թիթեռնիկին սիրահարն է, բայց շատ անգամ զայն կը մեռցնե։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Բայց դու իմ հոգիս պիտի ըլլաս,

ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.- Տեր արքա, տարփածուս չեղած` սպաննիչս եղիր:

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Շահանդուխտ, վերջապես դու իմս պիտի ըլլաս... կհասկնա՞ս...

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ.- Տեր արքա, եթե կաթիլ կաթիլ արյունս քամես, դարձյալ անմեղ պիտի մնամ։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Հայրդ բանտին երկաթներուն մեջ կամ ձեռացս մեջ է... Կուզե՞ս վերջապես իր դիակը տեսնել։

ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.- Ա՜հ... Ո՜չ, ոչ... Հայրս թող ապրի։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Ուրեմն ալ իմս ես։

ՇԱՀԱՆԴՈԻԽՏ.- Ո՜հ, Աստված իմ... Աստված իմ։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- (մեկուսի) Ոտքի ձայն մը կա... Ո՞վ է այն...

Տեսիլ Գ

ՆՈԻՅՆՔ և ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Ի՞նչ կա, Սպանդարատ:

ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ.- Տեր արքա...

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Խոսե:

ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ.- Սահակ կաթուղիկոս...

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Շարունակե ուրեմն։

ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ.- Եկած է և վեհափառությանդ հետ կուզե տեսակցիլ։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- Անե՜ծք... Չե՞ս կրնար զինքը ճամբել։

ՍՊԱՆԴԱՐԱՏ.- Արդեն մեծ դահլիճը մտած է, տեր արքա։

ԱՐՏԱՇԻՐ.- (բարկացած) Սպանդարա՜տ...