Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/354

ԲԱԲԳԵՆ.- Ինքզինքը զարկեր է։

ՈՐՏԵԼՄԵԶ.- Չը թողուց որ երկինք զարնեին։

Տեսիլ ԺԲ

ՆՈԻՅՆՔ և ՊԱՀՆՈՐԴ

ՊԱՀՆՈՐԴ.- Վեհազն տյա՛րք, Ապրսամ զորապետն իր հրամանատարության տակ գտնված զորաց բազմությանը հետ թշնամյաց կողմն անցավ։

ԱՄԵՆՔԸ.- (սարսափած) Ա՜հ։

ԶԱՐՄՈՒՀԻ.- Վա՜տը։

Տ. ՎԱՀՐԱՄ.- Ո՜վ երկինք։

ՈՐՏԵԼՄԵԶ.- Խնդացեք, հայե՛ր։

ԲԱԳԱՐԱՏ.- (զորաց) Զորապետին գլուխը կտրելով Պարսից բանակը նետեցեք²⁷ )։

ՈՐՏԵԼՄԵԶ.- Եվ թող իմ վրաս փլչի Անի:

ԲԱԳԱՐԱՏ.- Ողջ են դեռ հայերը։

Տ. ՎԱՀՐԱՄ.- Արդա՜ր են երկինք (վարագսւյրը կիջնե):

<(ՎԵՐՋ Գ ԱՐԱՐՎԱԾԻՆ)>